Kinderliedjes of pop, voor Samuel is muziek adem

Zijn armpje ging omhoog, hij flapperde van plezier met zijn handje. We wisten toen al dat muziek adem voor hem is. Kindermuziek natuurlijk en dus ook pop. Je kunt hem tegenwoordig bijna een jonge rocker noemen, terwijl hij met schreeuwvrouwen als Taylor Swift weinig heeft.

Met Carola Smit van BZN dan weer wel. We waren eens bij een familiedag, zonder dvd’s in de tas, en kwamen na afloop van het midgetgolftoernooi bij mijn schoonouders. Gelukkig was het afscheidsconcert van BZN op tv. Samuel blij. Wij blij.

Ontelbare keren hebben we de meteen aangeschafte dvd nu gezien. Les lacs du Connemara, Mon Amour, we dromen de deuntjes. BZN is een van zijn favorieten, samen met André Rieu op het Vrijthof, U2 in allerlei steden en Live8 uit 2005, als Chris Martin van Coldplay tijdens In My Place hogere octaven bereikt. Dan houdt hij het bijna niet meer.

Hij heeft een kist vol apparaatjes, zoals wij zijn muziekspeeltjes noemen. Altijd is het zogenaamde Brabbelbabbel-stuurtje in de buurt, dat hij ook meeneemt tijdens wandelingen. Vier knoppen: brandweerwagen, ziekenauto, politieauto en talloze liedjes. We hebben eens half Disneyland Parijs afgelopen voor een schroevendraaier, want de batterijen waren leeg en we kregen het stuurtje niet open. Verscheurd door verdriet was Samuel. We nemen nu altijd een schroevendraaier mee.

We hebben via Marktplaats stuur­tjes opgespoord: voor Samuel hebben ze eeuwigheidswaarde. Hij, de bijna zestienjarige, houdt ook van de zogenoemde Pluchen Piano, door ons ‘De Hond De Kat’ genoemd, omdat het allemaal draait om een groene vogel, een rode kat en een blauwe hond. Onder de knoppen met die beesten zijn liedjes verborgen. Alle eendjes. Groen groen knollenland. Op een grote paddestoel en veel meer evergreens van de kindergeest. Soms laat hij een liedje niet eens uitspelen. Hup, volgende, steeds sneller. Soms oervervelend.

Als we zijn tanden willen poetsen, zingen we Alle eendjes. Anders doet hij zijn mond niet eens open. Meezingen is leuk, tot op bepaalde hoogte. Als je meezingt, kun je de pineut zijn, want dan wil hij meer samenzang. Liefst de hele dag. Bij Hoofd, schouders, knie en teen probeert hij de lichaamsdelen aan te wijzen. Zijn teen slaat hij over. Als Bernique hem naar bed brengt, is het vaste prik: Ik zag twee beren. En dan de variaties met slangen en was ophangen, apen en noten rapen. En als ze hem neerlegt onder de deken, is het steevast In de maneschijn. Ik doe liever kietelspelletjes.

Grof gezegd heeft hij twee volle mapjes dvd’s: kinderseries en pop­muziek. Hij heeft van die periodes. Alleen Eagles. Alleen U2. We proberen hem soms te sturen door hem niet zelf te laten kiezen, maar een gloednieuwe dvd in de recorder te stoppen. Dat kan goed uitpakken, maar niet per se.

We hopen dat zo’n voorspelbaar keuzepatroon nooit te lang duurt en lachen nog steeds om die ene verzuchting van broertje Joshua: ‘Nee hè, geen K3-periode.’



Willem Vissers (1964) schrijft iedere week in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag om 12.00 uur op het Lebowski Blog. Dit is deel 6.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl

Foto © Marijn Scheeres