Livestream

Volgens mij ging de film over bedorven moederliefde, misbruik, jongeren en geweld. De jongeren in de film spraken weinig als er volwassenen in de buurt waren, ze leken drukker met hun telefoon. Als ze met leeftijdsgenoten waren zeiden ze meestal meer.

De jongeren oogden over het algemeen sterker dan de ouders. De film liet zien dat moederliefde altijd gekleurd is en soms vervuilt. Of in ieder geval dat de moederliefde het tegenovergestelde van medeleven kan zijn: je kiest voor een kind en daardoor niet altijd meer voor het ‘verstandige’.

De jongeren waren koste wat het kost loyaal, ook als daar geweld voor gebruikt moest worden. Volgens mij is dat ook liefde. De film rechtvaardigde geweld zonder het te propageren.

Ik weet niet of je die lijn door kan en mag trekken naar de wereldpolitiek, maar de meerderheid van de millennials in Amerika stemden voor Clinton en in Engeland gingen jongeren een dag na het Brexit-referendum de straten op om te demonstreren tegen de uitslag. In 2011 overspoelden jongeren de straten van Madrid omdat ze zich niet vertegenwoordigd voelden door de overheid. Die jongeren vormden de M15-beweging. Op de eerste avond waren ze met 40 man op het Puerta del Sol, waar ze kampeerden en een live-stream opzetten. Een paar duizend mensen  zagen zo hoe de demonstranten werden verjaagd  door de politie. Vier dagen later stonden er 40.000 mensen op het plein.

De M15-actie leverde de Madrilenen meer inspraak op in het stadbestuuren heeft er zo voor gezorgd dat  burgers via een soort buurtcomité het stadsbestuur kunnen aanspreken op hun verantwoordelijkheden. Ook mogen deze burgers een veto uitspreken of een referendum laten uitschrijven. Het lijkt erop dat in Madrid de politiek en de burger sindsdien iets dichter bij elkaar zijn gekomen.

Een vraag die de film Home stelde was of je mag ingrijpen als een ouder je leven verziekt. In de film leek dit legitiem. Want wat is het verschil tussen een ouder en de overheid? Beide kunnen het leven aardig verzieken. Sommige mensen treffen het niet met hun ouders of hun overheid. De een sluit zich dan aan bij een religie, de ander gaat fanatiek biljarten en weer een ander moet vluchten voor zijn leven.

Na afloop van de film werd regisseuse Troch geïnterviewd. Op het filmdoek stroomden er vragen via Twitter en Whatsapp binnen. Iemand schreef: ‘I <3 Laura!’ 

Op de stoel naast me zat een bejaarde man. Hij had tijdens de film steunende geluiden gemaakt als iemand een klap voor z’n kop kreeg en gegrinnikt als er een meisje aan het daggeren was. Maar het interviewgedeelte leek de man niet te boeien. Hij begon steeds meer te draaien op zijn stoel. Na een diepe zucht stond hij op en verliet  de zaal.

Lang bleef de stoel niet leeg. Een meisje met een telefoon in haar hand kwam op zijn plaats zitten. Terwijl ze iets aan het typen was liet ze de telefoon op de grond vallen. Ze pakte hem op en zei zachtjes: ‘Sorry.’