Over autisme (drie gedichten van Julian Harmens)

Gepubliceerd op 2 maart, 2017 om 00:00

Gedicht 1

Mensen zien mij anders terwijl ik net als hen ben, maar ik heb alleen een andere mind
Daardoor worden mijn wegen vaak een gevaarlijk kruispunt zoals de keren dat ik er probeerde te zijn
Ik wil menselijk zijn maar weinig mensen zien dat
Zij denken menselijk te zijn maar hebben het idee niet dat ze ernaast zitten
De sterren lijken anders te kijken zoals ik leer het leven te bekijken
Maar ik zal er wel komen

Gedicht 2

Zeg mij waar ik binnenkort moet zijn
Zeg mij wat er zometeen gebeuren gaat
Geef mij de informatie over die ene seconde
Want ik weet niet of ik over tien-twintig minuten-half uurtje het nog wel red
Om op tijd te zijn en alert
En om dat porselein te laten voor wat het is
Lukt je dat niet, overhandig mij dan iets
Waar ik mijn twijfels op kan uiten
Waar ik mijn handen een plezier mee doe
En daarmee ook mijn brein

Gedicht 3

Wij, de autisten kunnen zwart of wit zijn
En menselijk genoeg zijn
Maar toch zouden we gescheiden worden
En zullen wij dat slachtoffer worden
Van de kwaal: het vooroordeel
Het is te genezen door iedereen te laten zien
Dat wij dezelfde mensen zijn
En dat voor altijd zullen blijven

Meer over Pauwl lees je hier.