Moord

Deze column is ook te beluisteren, ingesproken door Jonah Falke zelf.

Ik vroeg: ‘Wanneer heb je hier voor het laatst gestofzuigd?’ 
‘Gister,’ zei ze. ‘Waar die stofvlokken vandaan komen weet ik ook niet.’
De stompzinnige geliefden hebben genoeg aan elkaar. Altijd en overal. Het is meestal niet te harden om anderen zo blij met elkaar te zien. Als je jezelf zo gedraagt sta je daar niet bij stil. 
Maar in een recensie in de Volkskrant over de film If the sun explodes van Hanna van Niekerk (over twee verliefde twintigers) schreef Floortje Smit: ‘Zelf hebben ze dat niet zo door, want ze zijn veel te druk met jong, mooi en verliefd zijn.’
Deze zin wekte weerzin op om de film te gaan zien. En ik vroeg me af waar ik de afgelopen tijd mee bezig was geweest. Het klonk als wezenloos gedrag om alleen bezig te zijn met ‘je eigen’. De krant lezen kan geen kwaad volgens mij.

Ik lag bovenop haar en vroeg of ik haar geen pijn deed, of de houten vloer haar geen pijn deed. 
Ze zei iets wat me gelukkig maakte: ‘Te veel comfort is niet goed.’ 
We bleven op de grond liggen maar nu naast elkaar.
Ze zei dat gedachtes echt worden als je ze uitspreekt en dat is gevaarlijk. 
‘Hoezo?’ vroeg ik.
In alle eerlijkheid vertelde ze dat ze weleens iemand zou willen vermoorden. 
Ik vroeg haar waarom. 
Ze zei dat dat je ultiem machtig moet laten voelen. 
‘Hoe zou je het doen?’
‘Met een geweer.’
Ik zei dat ik dat laf vond en dat je dan weinig plezier van je ‘macht’ hebt. 
‘Je kunt beter een mes gebruiken,’ stelde ik voor, ‘dan kun je iemand penetreren, echt pijn doen, dat is misschien wel aangenaam voor je.’ 
We lachten. 

Later verontschuldigde ze zich voor haar morbide gedachte. Ik zei dat ze alles mocht denken. Erover praten maakt een probleem groter maar niet erger als je het maar met de juiste verstaander deelt. 
Als je je verzet tegen alles wat je denkt word je vanzelf waanzinnig. Als je stopt met nadenken, word je geil. Een balans tussen die twee lijkt me gezond.