Brief aan mijn Nederlandse vrienden

Ik integreerde. Tenminste, ik juich niet meer wanneer Oranje een doelpunt tegen krijgt en mijn jongste dochter lust pindakaas. Wat kan je meer verwachten?
Daarnaast heb ik uw land verrijkt met mijn eigen cultuur. Zo weten nu al 10 Nederlanders (ruwe schatting) dat je frieten twéé keer moet bakken (1 keer op 160 graden, 1 keer op 190 – en vergeet niet om ze na het snijden maar voor de eerste keer bakken in lauw water te wassen, om de overtollige meel te verwijderen, zodat ze niet gaan plakken). Pure winst. Daarnaast betaal ik netjes belastingen.

Dit alles, evenwel, heeft mij nog geen stemrecht opgeleverd.

Dus vanochtend, op school, lulde ik een moeder die op het punt stond Artikel 1 te gaan stemmen om naar GroenLinks. Zo heb ik toch nog gestemd. Niet dat ik iets tegen het programma van Artikel 1 heb, net zomin als tegen dat van de Partij van de Dieren of de PvdA. Maar deze verkiezingen gaan niet om programma’s, deze verkiezingen gaan om het verleggen van het initiatief, en wat mij betreft: het keren van het rechtse tij. Wie aan de linkerzijde vandaag op een partij stemt die in de Peilingwijzer op minder dan 15 zetels staat, gooit zijn stem weg want zorgt er in feite voor dat GroenLinks of SP niet de grootste kunnen worden waardoor het initiatief voor de coalitie bij ofwel de PVV ofwel de PVV-light (beter bekend als VVD) terecht komt.

Kortom, vergeet de programma’s, we weten allemaal dat die onuitvoerbaar zijn in een coalitie. Kijk naar het grote plaatje. Een linkse partij de grootste, tegen de internationale stroom in, het kan gewoon, sterker nog: het is zelden zo eenvoudig geweest. Nederland gidsland. Zo heb ik uw mooie land 15 jaar geleden leren kennen. Niemand gaat dat land aan u terug geven; u moet het zelf terug pakken.

Succes ermee!

Ivo Victoria