Hello, goodbye

Ik ben daar tegen, niet omdat ik een van Nederlands grootste voetballers zijn feestje niet gun, maar omdat ik het helemaal gehad heb met afscheid nemen. Ik wil nu wel weer eens iemand verwelkomen, in plaats van uitzwaaien. Er gaan alleen maar mensen weg. Ik wil niet vieren dat iemand er was, maar dat iemand er is. 

Laten we voorafgaand aan de oefenwedstrijd van het Nederlands elftal tegen Italië met z’n allen vieren dat Georginio Wijnaldum op vrijdag 2 september 2011 zijn interlanddebuut maakte. Dat hij in de 86e minuut inviel en in de 90ste minuut, vier minuten later dus en net voor het einde van de wedstrijd, zijn eerste goal maakte. 

Laten we vieren dat Georginio Wijnaldum nog niet weggaat. Dat ie er staat en liefst ook nog ene pepernoot raakt. Dat zeggen we als iemand slecht voetbalt: hij raakte geen ene pepernoot. Maar Georginio Wijnaldum raakt meestal wel ene pepernoot. En doet hij dat niet, dan hijsen we ‘m alsnog op de schouders. Gewoon, omdat hij ademhaalt. 

En morgen vieren we dat iemand anders bestaat en niet weggaat. Bijvoorbeeld Pieter van der Wielen. Die zit gewoon in Hilversum het radioprogramma ‘Nooit meer slapen’ te presenteren. Zijn eerste uitzending was drie-jaar-en-nog-wat geleden. Niet precies drie jaar geleden. We vieren geen jubileum of zo. We vieren zomaar. 


Deze week doet Erik Jan Harmens net voor de klok van 2 bij Nooit Meer Slapen op NPO Radio 1 een verlate dagsluiting. Afgelopen nacht ging het over niet vieren dat iemand gaat, maar vieren dat iemand bestaat. Luister hier terug (vanaf 1:45:00).