Napoleon

Deze column is ook te beluisteren, ingesproken door Jonah Falke zelf.

Ik ging op haar bank zitten. Voor me - op de grond-  lag een magere kat te slapen. Ze vertelde dat het beest Napoleon heette. Ik wilde hem aaien maar daar was hij niet van gediend.
Op een bijzettafeltje lag een stapel tarotkaarten. Ik trok een kaart uit het pak, er stond een man op die ondersteboven hing.
‘Ga je me dan nu wat wijsmaken?’ vroeg ik de fotografe.
‘Pak er nog twee, dan krijg je een verhaaltje,’ zei ze opgewekt.
Ik pakte nog twee kaarten. Ze bekeek de kaarten en zei: ‘De eerste betekent dat je worstelt met een mentaal probleem. De tweede dat je een keuze moet maken, de derde heet ‘de geliefden’ en betekent een relatie. Dus je moet kiezen, of je weet iets niet, het hoeft niks met liefde te maken hebben hoor.’
Ik glimlachte, ze stelde haar camera in. Ik mocht op de bank blijven zitten.

Terloops maakte ze foto’s en even plotseling was ze klaar, haast te gemakkelijk. Het wekte argwaan, zowel bij haar als bij mezelf. Of was dit juist haar talent? Om mensen snel op hun gemak te stellen? En er weke huisdieren van te maken, slapende katten misschien?

Ik verliet het huis en dacht: ik zit liever bij de tandarts in de stoel dan op haar bank. Want twee weken geleden zat ik in een behandelstoel en de tandarts vroeg of ik een verdoving wilde. Ik zei dat ik het wel zonder wilde proberen. Hij boorde in mijn kies en vroeg na een tijdje: ‘Doet het pijn?’
‘Nee, ik voel niks,’ zei ik naar waarheid.
De tandarts zei: ‘Wanneer het pijn doet dan leeft het.’