Een wonder

Ik had die man een maand niet gezien of gesproken en het zag er niet naar uit dat daar ooit nog verandering in ging komen. Ik had hem geblokkeerd voor WhatsApp en sms-verkeer. We moesten elkaar af en toe wel mailen voor praktische zaken. Na lezing verwijderde ik zo’n mail direct. Zelfs zijn naam kon ik niet in mijn buurt verdragen. 
Ik had aan die twee schatten uitgelegd dat papa en mama nu dus echt ruzie hadden, dat we daarom van de een op de andere dag niets meer met z’n vieren deden, maar dat we de ruzie natúúrlijk een keer op zouden lossen.  

‘Zijn jullie daar eigenlijk al wél mee begonnen?’ vroeg de elfjarige.

‘Ja, ja.’

Ik weet best wel dat de kinderen op de eerste plaats komen en dat je voor hen soms iets vervelends moet doen, zoals gezellig eten met je ex, maar ik kon me niet voorstellen dat zo’n etentje nu ook maar enigszins ontspannen zou kunnen verlopen, laat staan gezellig. Hun verjaardagsfeestjes, allebei in mei, het leek me al godsonmogelijk. Een vechtscheiding scheen me nog reëler toe. En dat was best eng.

Veel mensen hadden zich afgevraagd waar mijn woede toch bleef. Nou, hier was-ie dan! Allesvernietigend. En ik voelde me beter en sterker dan ik me in tijden gevoeld had.

Maar ik heb die meisjes, voor wie dit nooit de beste oplossing kan zijn.

Dus ging ik weer een dag familieopstellingen bijwonen in Nijmegen en daar gebeurde het. Haarscherp zag ik in wat míjn grote aandeel was in het vertrek van man. Het onderliggende familiepatroon dat ik mijn leven lang gevolgd heb. Onbedoeld. Maar toch. Hij was best kansloos.

In de trein terug mailde ik:  ‘Mijn boosheid is helemaal weg. We kunnen wat mij betreft dit weekend zelfs wel iets met z’n vieren doen.’

Een dag later gingen we al met het gezin naar de film en daarna uit eten. Dat was fijn. Maar het fijnste vond ik de rit op het pontje van KNSM-eiland naar Amsterdam-Noord, heel dicht tegen elkaar aan gezeten, vanwege de drukte, allebei een meisje op schoot, zonnetje erbij. Het was een wonder.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl.
Een nieuwe roman van haar hand verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.