Oudtante

    Aan ons laatste bezoek per N.S. aan A'dam hebben we enkele nare herinneringen       overgehouden. Het was in januari: naar de Hermitage en de boottocht door     de verlichte grachten. Het was heel slecht weer. Henk (mijn man) viel die dag 3 keer:     1X roltrap af, 1X roltrap op (en dus voor hem af) en 1X bij het uitstappen uit de boot.     Onze tas kon ik nog net grijpen voor die in het water viel. Hij hield er, behalve een     snee in zijn vinger, gelukkig geen letsel aan over. We kwamen terug in Arnhem in     een dik pak sneeuw, geen bussen enz. meer. Gelukkig kon ik een taxi staande     houden en al glibberend en schuivend belandden we toch nog in ons eigen bed. Je     vraagt je nu vast af: "Wat moet ik hiermee?"

Ook schreef ze over ziekte. Ze was zojuist ontslagen uit het ziekenhuis.

    Ik voel, dat ik daardoor e.e.a. flink heb ingeleverd en tijd moet krijgen om de     achterstand in te lopen. Dus: werk aan de winkel. Ik zou het al super-leuk vinden om     binnen niet al te lange tijd weer een afspraak met jou te kunnen/mogen maken voor     een lunch! Want wat te lang in het vat zit, smaakt op den duur niet meer zo lekker.

Gistermiddag hadden we afgesproken om te lunchen aan het Willemsplein in Arnhem.

Ze zei: ‘Als ik naar jou kijk zie ik mijn vader, als ik naar mezelf kijk zie ik steeds minder.’