Is ons huwelijk beter geworden door Samuel? We denken van wel

Gepubliceerd op 3 mei, 2017 om 00:00

Al die blije gezichten in de feestzaal waren een oase van geluk, met gelach als achtergrondmuziek. Mijn moeder van tachtig leek wel een jonge meid, mijn zus en haar drie prachtige dochters voerden de dansende meute aan, jongens van de voetbalclub leverden hun streken en Limburg was groots opgekomen, met oude bekenden, uit de tijd van de lagere school zelfs. De jongste zoon liep voorop in een polonaise, de oudste droeg zijn Argentijnse hoed met alle flair die in hem zit.

Maar toen was Samuel dus alweer weg. Ja, Samuel was ook gekomen. Het was zijn logeerweekeinde. Om 19.00 uur had zorgverlener Sascha hem opgehaald uit het logeerhuis. Dan zou hij lekker vroeg op het feest zijn en kon hij een beetje wennen aan de vrolijke chaos die aanstaande was. Hij keek nieuwsgierig naar de discolampen, die mooie figuurtjes op de muren toverden. Hij lachte. Hij herkende een liedje van Simply Red, liep naar de box en bleef even luisteren bij de bron van de muziek.

Met wat reserve ging hij met me mee naar de FotoSnap, een apparaat voor selfies waaruit meteen een afdruk rolt. Op het onderste van drie plaatjes is hij alweer bijna uit beeld verdwenen. Op de bovenste twee kijkt hij omlaag, omdat ik hem niet kon uitleggen dat hij recht in de camera moest kijken. Samuel verdronk in de aanzwellende drukte. Hij zat op zijn stoel, in het midden van de zaal. Als het zo druk is, loopt hij niet meer. Dan durft hij niet. Toen hij in zijn ogen wreef, ging hij weer met Sascha mee naar het logeerhuis. We gaven hem een kus. Dag Samuel.

Dat was moeilijk. We zijn nooit compleet in geluk, of in verdriet. We zijn vaak een gezin in partjes, hoe fijn we het ook hebben samen. Op Koningsdag, een paar dagen eerder, was Samuel juist nadrukkelijk aanwezig. De oudste zwierde door de stad, de jongste speelde met vriendjes. Samuel was gewoon thuis, op deze vrije dag.

We wandelden en bezochten een veld met spelende kinderen en drinkende volwassenen. Het was hartstikke gezellig met Samuel, al zegt hij dan nooit iets terug en gebaart hij af en toe dat het wat hem betreft klaar is. Dat wandelen zelf vindt hij nog het mooist, dan maakt hij de fraaiste geluiden: van hoge zangtonen tot diep gebrom.

Hij beseft vermoedelijk wel dat Bernique en ik bij elkaar horen, maar hoe dat dan precies zit, snapt hij niet. Toen het feest naderde, hebben we nagedacht of ons huwelijk beter is geworden door Samuel. We denken van wel, ook omdat we voor hem meer moeten vechten dan voor de twee anderen, en vechten is makkelijker met zijn tweeën.

Nou ja, dat zijn dus zomaar van die mijmeringen, in de nasleep van de dag die een blije entree maakte in de dagentopveertig van mijn leven.

Willem Vissers (1964) schrijft iedere week in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag om 12.00 uur op het Lebowski Blog. Dit is deel 18.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl