Tokyo Expatwife #1: De pornospeeltuin
Schuin tegenover het Yoyogi Uehara treinstation bevindt zich een kleine speeltuin. Deze bestaat uit vier schommels naast elkaar en twee bankjes langs het hek ertegenover. Het speeltuintje wordt aan drie zijden door gebouwen omgeven. Ik kom er dagelijks langs.
Mijn kinderen houden van schommelen en dat is in deze speeltuin niet anders. De schommels hebben roestige maar sierlijke stalen kettingen, waarvan een afzonderlijke schakel een centimeter of dertig lang is. Hele lange schakels. Zelf schommel ik ook graag, en dit zijn fijne schommels.
De speeltuin is één van de evacuatiepunten in de buurt. Na een zware aardbeving verzamelen mensen zich er om geëvacueerd te worden.
Het speeltuintje is altijd vies. Dat is opmerkelijk, want Tokio is een schone stad waar nauwelijks vuil op straat ligt. Er mag in de speeltuin niet gerookt worden, maar er liggen altijd peukjes. In Tokio mag je nergens op straat roken. Dat mag binnen in de meeste horecagelegenheden wel. Het is een fascinerende stad.
De speeltuin is een leeftijdsloze hangplek. Ik heb er ‘s nachts stelletjes zien vrijen, bouwvakkers zien lunchen, mannen in pak er driftig rokend zien bellen, en oude mannen er zien staren in een ingebeelde leegte. Maar het meest frappante is dat er bijna altijd wel ergens porno ligt. Vaak verscheurd, soms in een plastic tasje. Ik kijk graag waar ik mee te schaften heb. De speeltuinporno oogt pixelig, en is in fletse kleuren gedrukt. De geslachtsdelen en penetratie zijn middels grove pixels gecensureerd. De meisjes zien er erg jong uit. Er zijn altijd wel een paar ‘luxe’ pagina’s met grote foto’s en veel photoshop, maar het gros bestaat uit zorgvuldig geconstrueerd voyeurisme en zogenaamd amateurisme. Niets verrassends.
Er staat een mooie kersenbloesem in de speeltuin. In de sakuratijd droeg de boom enorme roze bloesems. Als je hard schommelde, kon je de bloesem raken met het puntje van je tenen.
Tegenover de uitgang van het Yoyogi Uehara station zit een Seven Eleven die vierentwintig uur open is en pornoblaadjes verkoopt. Ik stel me graag voor dat een Japanse man dronken uit de laatste trein stapt. Bij de uitgang van het station wordt hij overvallen door geilheid, of misschien was hij dat al. Hij stapt de Seven Eleven in en koopt een vies blaadje, misschien met een verdoezelbiertje. Dan haast hij zich naar de speeltuin. Daar vindt hij een donker hoekje in de nachtelijke schaduw van de kersenbloesem, die vreedzaam ruist in de zachte stadswind. Onrustig bladert hij door de geile lectuur. Het speeksel loopt hem in de mond. Hij frommelt met een hand wat onhandig aan zijn rits. Opeens rijdt er een taxi langs. De man schrikt, propt gauw het blaadje achter een van de bankjes en schaamt zich een weg naar huis.
Mick Johan (1980) is schrijver, kunstenaar en drummer. Hij was de helft van kunstenaarsduo Miktor & Molf en de eerste hoofdredacteur van Vice in Nederland. Totemdier Arafat is zijn debuutroman. Meteen na publicatie verhuisde hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Tokio.
