Tokyo Expatwife #3: Expatlife

Gepubliceerd op 23 mei, 2017 om 00:00

EXPATLIFE

Expats begrijpen als geen ander hoe het is om ergens in den vreemde te belanden waar je niemand kent, niemand kan verstaan en niets kan lezen. Met name de vrouwen zijn razend handig in elkaar lokaliseren en organiseren. Mijn meisje zat voordat ze konichiwa kon zeggen al in een eetclub-chatgroep van Nederlandse expatvrouwen. Ik mocht er tot mijn grote spijt niet in, als nieuwbakken expatvrouw.
Een aantal van de vrouwen hebben een carrière opgegeven. Ze zeggen dat het ‘nou eenmaal zo is gelopen’. Slimme, gediplomeerde vrouwen die hun eigen ambities hebben opgeofferd voor man en gezin. Strijders zijn het, die hun lot en kroost waardig dragen.

Ik ontmoette onlangs een Poolse vrouw. Ze had brede voeten. Dat vertelde ze, omdat ik had gezegd dat mijn vrouw bij Asics werkt. Die maken sinds kort blijkbaar brede schoenen voor vrouwen en die passen haar perfect. Ze deed een cursus Japans. Ze leerde echter niks, omdat ze daar niet gemotiveerd voor was. Ik vroeg haar waarom ze dan de cursus volgde. Ze zei dat ze het prettig vond om op een vast tijdstip in de week met andere mensen in aanraking te komen.

Ik breng de kinderen dagelijks naar school en bij alle schooluitjes word ik geacht aanwezig te zijn. Er gaat een dwingende vanzelfsprekendheid vanuit.
    Afgelopen weekend was er een festivalletje op school, Matzuri. Er was van alles te doen en te eten, en er was bier. Het was een warme, lome dag. Ik sprak er twee andere vaders. De één vertelde dat hij tijdens zijn studie wel wat gereisd had, maar dat hij vooral bezig was met rijk worden. Vanaf zijn 25e werkte hij enkel en alleen om zo snel mogelijk heel veel geld te verdienen. Hij had er een hekel aan gehad. Aan het werk, aan zijn collega’s en aan zijn bazen. Maar het geld stroomde binnen, en dat telde. Nu was hij rijk. Hij glunderde ervan. Ik had nog nooit zo iemand in het echt ontmoet.
    De ander werkte bij een grote autofabrikant. Een charmante man, knap en licht grijzend aan de slapen. Hij had lang gestudeerd en die tijd was te gek geweest.
    ‘Ik ben blij dat ik tenminste nog geleefd hebt voordat ik in the corporate life belandde.’
    Ik schrok hiervan en vroeg hem of hij dan nu niet meer leefde. Hij haalde met een mistroostige glimlach zijn schouders op.

Onlangs hadden we een etentje bij een gezin. Leuke mensen met drie kinderen. Ze wonen prachtig. Er stond een Ferrari bij de buren, maar daar merkte je bij hen niks van. De man en mijn meisje spraken over werk terwijl ik de vrouw hielp met tafel dekken. Werken met Japanners is niet makkelijk, zeiden ze. Het was een gezellige avond. Het eten was heerlijk. De kinderen konden het goed met elkaar vinden. Eenmaal thuis realiseerde ik me dat het gesprek geen moment over mij gegaan was, of wat ik doe. Of deed. Dat hoeft ook niet, maar ik had het nog nooit meegemaakt. Het gaf me een vreemd, ondefinieerbaar gevoel. Ik krijg hetzelfde gevoel van financieel afhankelijk zijn. Het neigt naar nutteloosheid, terwijl ik nuttiger ben voor het gezin dan ooit. Mijn financiële bijdrage aan het gezin is altijd verwaarloosbaar geweest, en opa’s en oma’s kwamen wekelijks oppassen. Ik schreef wat, rommelde wat aan, ik kluste hier en daar wat bij en ik drumde wat.
Alles wat ik deed was voor mezelf.

Mick Johan (1980) is schrijver, kunstenaar en drummer. Hij was de helft van kunstenaarsduo Miktor & Molf en de eerste hoofdredacteur van Vice in Nederland. Totemdier Arafat is zijn debuutroman. Meteen na publicatie verhuisde hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Tokio.