Ode aan de Bijlmer

MIJN BIJLMER

Je loopt door lange, donkere gangen in sombere flats waar buren elkaar niet kennen en mensen elkaar niet groeten. Buiten een grauwe hemel, ijzige kou, snijdende wind. Junkies en daklozen zoeken beschutting in portieken en hallen, waar ze zilverpapiertjes, peuken, bierflesjes en urinestank achterlaten.

Dat is waar de meeste Nederlanders vroeger aan dachten  als ze ‘de Bijlmer’ hoorden. Aan een getto vol zwarte, arme en gevaarlijke mensen. Drugs, moord en doodslag. Punt. Geen lichtpuntjes.

Ik werk nu ruim vijfentwintig jaar in het hart van de Bijlmer en vooral de eerste tien jaar waren niet makkelijk. Ik begon er als net afgestudeerde dierenarts in de donkere garage van Klieverink. Meerdere van mijn klanten zijn in die periode beroofd, al dan niet met geweld. Een Afrikaanse vrouw beweerde dat ze door vrouwenhandelaren gevangen werd gehouden en zocht hulp in mijn praktijk. De politie maakte ooit van mijn kantoor een uitkijkpost om criminelen te bespieden. Er zijn dagen geweest dat mijn grootste zorg was de drugsdealers voor mijn deur weg zien te krijgen. Ooit rende ik achter jongens aan die er met mijn kas vandoor gingen. Ik kon ze niet inhalen.

De laatste vijftien jaar heb ik de Bijlmer echter steeds veiliger en rustiger zien worden.

Waar denk ik dan aan als ik ‘de Bijlmer’ hoor? Aan gewone mensen die proberen er het beste van te maken, ondanks achterstand of tegenslagen. Aan migranten, gelukzoekers, vluchtelingen en passanten. Aan werkers, hangers, artiesten, kunstenaars, atleten, ondernemers. Aan dromers, gelovigen, alternatievelingen, levensgenieters, kwakzalvers en onaangepasten. Aan onwaarschijnlijke koppels, gemengde huwelijken en mooie kinderen. Aan grote behoeften en weinig geld. Aan mooie kapsels, kleren, sieraden, nagels en schoenen. Aan verleiden en verleid worden.

Aan idealisten die onvermoeibaar werken aan een betere Bijlmer. Aan de sloop van de oude flats en de mooie nieuwe wijken die er voor in de plaats zijn gekomen.

Lange tijd heb ik de Bijlmer gezien als een grillig, onvoorspelbaar familielid. Meestal vriendelijk en gezellig, soms kwaad en agressief. Meestal sociaal en redelijk, soms asociaal en onuitstaanbaar. Vaak tot in de puntjes verzorgd, soms vies en vuil. Vroeger schaamde ik mij  voor de Bijlmer, tegenwoordig ben ik er trots op.

Chris Polanen (1963) is dierenarts in Amsterdam-Zuidoost. De in Suriname geboren en getogen auteur kwam op twintigjarige leeftijd naar Nederland en begon te schrijven om met zijn heimwee naar Suriname om te gaan. Pas verscheen Waterjager, een apocalyptische roman over een Paramaribo dat onder water staat.