Gemoedstoestand

Ex schrijft: ‘Hoe was de opera vandaag?’ Ik bel hem en ontsteek – ook tot mijn verbazing - in woede over de andere vrouw. Daarna vertel ik over mijn bezoek met de meisjes aan de Nationale Opera. Ik vertel hem niet dat we zó’n fijne en ontspannen zondag hadden gehad, dat ik er bang van was geworden. “Het lijkt wel vakantie!” zeiden de meisjes. Dat is dus ook weer niet de bedoeling. Het moet leuker blijven met ons vieren dan met ons drieën. Maar dat is het niet.

Een vriendin, die al dertig jaar lang met dezelfde man is, zegt dat ik ex niet loslaat, dat ik mijn eigen weg niet ga, dat deze columns niets minder zijn dan pogingen hem te versieren.

Een nieuwe vriendin schrijft: ‘Het wordt beter en intussen is het goed. It takes what it needs.’

In de debuutroman Voor altijd voor het laatst van Tjitske Jansen lees ik: ‘Ik snapte niet dat mensen konden denken dat ik het vooruitzicht hier overheen te zullen komen een troostrijk vooruitzicht vond. Iemand missen is een manier om hem te bezitten. Zolang je iemand mist, is hij nog bij je. Hier overheen komen zou betekenen dat ik mijn liefde kwijt was.’

Mijn emotionele lijn kan ik de laatste weken niet bijbenen.

Ik heb onze gemoedstoestand in drie geologische aardlagen verdeeld waartussen we  - ik het meest - steeds heen en weer schieten. De onderste laag, onze basis, is nog steeds intact. Zodra wij daarin terechtkomen, is er rust en vertrouwen. De tweede laag is het emotionele vlak waarop we elkaar nu kwijtgeraakt zijn en elkaar niet (willen) begrijpen. Eenmaal daar aanbeland, zijn wij twee volkomen vreemden. Deze laag is grillig en in staat al het andere te vernietigen.

De derde laag is pragmatisch, praktisch, met o.a. het ouderschap. We kunnen samen nog erg goeie kinderfeesten geven.

In Hotel Hartzeer staat dat ik – de verlatene - de belichaming ben van één van de grootste angsten van de mens. De mensen willen liever niet te lang worden geconfronteerd met pijn, verdriet, ontreddering. Wel willen ze het verhaal horen over de feniks die uit de as verrijst, over persoonlijke groei.

Ik zeg: ook uit de as verrijzen kan een twijfelachtig genoegen zijn.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl. Een nieuwe roman van haar hand verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.