Tokyo Expatwife #4: De Japanse WC

DE JAPANSE WC

Japanse wc’s zijn vaak verwarmd, waar je ook gaat brandschoon, en veelal voorzien van een geluidseffect om je eigen geluiden te maskeren. Soms is dat het oneindig uitgerekte geluid van een doorspoelende toilet, en soms een deuntje, maar ik heb me ook weleens naast een stromend beekje onder een ruisend bladerdak gewaand. Er wordt niet lichtzinnig gedaan over het voorkomen van schaamte.

In ons huis is één verwarmde toilet. Ik wuifde het idee van een verwarmde wc-bril altijd gretig weg, maar ik had er dan ook nooit gebruik van gemaakt. Ik denk dat er geen man meer staand wil plassen als alle toiletten ter wereld verwarmd zijn.

Op een arm aan zijkant van onze wc bevindt zich een bedieningspaneel met allerlei knoppen. Voordat ik in Japan woonde had ik mij nog nooit laten schoonspuiten door een wc. Ik was er bijzonder benieuwd naar. Op het eerste moment dat ik alleen thuis was besloot ik het ervan te nemen. Ik had heerlijk gescheten en drukte verrukt op de knop met het besproeide-kontje-icoontje. Een armpje schoof vanuit onder de rand aan de achterkant langzaam uit tot het midden van de toilet en begon omhoog te spuiten. Direct in de roos. Een venijnig klein en hard straaltje maar niet onprettig en perfect van temperatuur. De angst dat er water naar binnen gespoten zou worden kon ik snel loslaten. Door een beetje te wiebelen kon ik de actieradius vergroten. Het was heerlijk. Het hield ook niet op. Letterlijk. Het duurde vier lange minuten voor ik erachter was dat hij niet vanzelf zou ophouden.  

Helaas hebben de toiletten hier geen landingsbaan zoals in Nederland. Ik vind dat jammer, want ik kijk graag naar mijn eigen creatie. In Nederland fungeerde het plateautje in de pot vaak als verzonken sokkel voor mijn bruine sculpturen. Ik haal veel plezier uit het bedenken van namen, danwel verhaaltjes over de vorm van mijn drollen.

De pot waarin de excrementen worden opgevangen is breed en er staat een grote hoeveelheid water in. Als je doortrekt zakt het water langzaam naar beneden. De langzame draaikolk geven het afscheid van de uitwerpselen een lichtelijk dramatisch tintje.

Mijn dochter kijkt ook graag. Ze poept gezinnetjes. Afhankelijk van de grootte en hoeveelheid drollen is er een vader, een moeder, een broer en als we geluk hebben zelfs een zus. Ze gaan slapen, want ze krijgen witte dekentjes.

Soms breit ze een eenzame bruine trui. Die moet dan snel naar de rest van de familie. De kak van mijn dochter wordt altijd uitgezwaaid.

Ik kan het iedereen aanraden om ontlasting een naam en verhaal mee te geven, alvorens ze uit te zwaaien. Wie elke dag afscheid neemt van een stukje van zichzelf, zal de dood minder vrezen. 

Mick Johan (1980) is schrijver, kunstenaar en drummer. Hij was de helft van kunstenaarsduo Miktor & Molf en de eerste hoofdredacteur van Vice in Nederland. Totemdier Arafat is zijn debuutroman. Meteen na publicatie verhuisde hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Tokio.