Bovenkamer

Gepubliceerd op 6 juni, 2017 om 00:00, aangepast op

Begint ze daar alwéér over, hoor ik u denken. Ja. Alweer.

Ik zou er ook helemaal geen tijd voor hebben, het strand, daar niet van, ik moet nodig aan mijn boek werken, en ook dit stukje nog schrijven.

Ex ligt met de meisjes op het strandje, een halve kilometer hiervandaan, lees ik nu. Vanaf deze bovenverdieping zou ik zowat naar ze kunnen zwaaien. Ik moet moeite doen om, u weet waar ik moeite voor moet doen. Ik wil mijn kleine ook graag zien namelijk. Dat lijfje voelen. Zíj komt in de tijd dat ze bij haar vader is niet dagelijks even langsgefietst. En vannacht schrok ik wakker omdat zij wakker lag. Alleen in dat stapelbed. In dat andere huis. En ik wist dat ze bang was. Ze heeft haar vader, zegt u. Dat is zo. Daar is ze uiteindelijk ook naartoe gegaan. Want ja, beste mensen, ze bleek ook écht wakker te zijn geweest om 03.15 u.

Allemaal prima. Maar ze is veel te jong om zo lang niet bij haar moeder in de buurt te zijn. Ze komt uit mijn buik. Ze hoort bij mij. Ik hou er heel wat traditionelere denkbeelden op na, dan ik tevoren ooit zou hebben gedacht.

Er is nóg iets waar ik me op dit moment, al wegsmeltend, mee bezig houd. Waar we moeten gaan wonen straks, als we die scheiding officieel gaan beginnen. En hoe godsgruwelijk dúúr het zal worden om alleen die walgelijke papieren maar te kunnen tekenen. Dít blijkt die gezamenlijke wereldreis te zijn waarvan ik altijd heb gedroomd. Nee, het is niet enkel kommer en kwel. Er gebeuren ook veel goeie dingen. Ik leef bijvoorbeeld. Dat was voor het gedonder begon wel anders. Waar ik vroeger vooral schreef om dichterbij het leven te komen, schrijf ik nu eerder om het even vanaf een afstandje te bezien. Het is dus ook goed dat dit gebeurt. Zeker. Al werd ik vanmorgen in de sportschool, tijdens de ontspanningsoefening, ineens bevangen door het ondraaglijke idee dat ik nooit meer naast hem in bed zal liggen.

U mag raden wat ik uiteindelijk heb gedaan, betreft dat strandje.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en de VPRO Gids en verschijnen er dagelijks columns op haar website elkegeurts.nl. Een nieuwe roman van haar hand verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers: Ik nog wel van jou.

Deze column verscheen eerder in Trouw.