Gevangene

'Kom jij maar eens mee mediteren,' had ze geschreven.

Misschien wilde ze me vermoorden. Maar ik vond zo’n mailwisseling toch een omslachtige voorbereiding op een moord.

Eenmaal binnen, kon ik niet meer terug. Mijn penvriendin had een grote sleutelbos in haar hand en zei: 'Welkom.'

Ik vergezelde haar op haar ronde langs de cellen. We liepen door lange lege gangen waaraan: gesloten deuren, waarachter: een mens. Een mens. Een mens. Enz.

De atmosfeer was benauwend. Er was overal net te weinig lucht.

Van sommige celdeuren opende ze het luikje met een sleutel.

'Mijn dienst begint zo,' zei ze.

Een half uur later zat ik in de bezinningsruimte tussen twaalf gedetineerden op pittenkussentjes en twee bewaarders. Mijn penvriendin in kleermakerszit voor de groep. Ze vroeg of we onze schoenen uit wilden trekken. Ik had Nike-Airs aan, net als de rest. Er kwam een goor luchtje vrij. Ja, zíj hadden allemaal brandschone sokken zag ik. Zij waren vandaag natuurlijk niet met trein en boot gegaan, hadden niet door een dorp gesnelwandeld, waren niet natgeregend en weer droog geworden.

De kleerkast op het pittenkussentje naast me, duwde zijn vingers een voor een in zijn voetkussentje. Liefdevol. Met aandacht. Ik deed hem na. Na de voetmassage sloten we onze ogen. Ik probeerde maar helemaal niet te denken aan frisse lucht. Of lucht in het algemeen.

Mijn penvriendin sprak over de schoonheid van een gebroken vaas die gelijmd was. Ik dacht aan ex die, als er iets kapotging, zei: 'Dat is juist mooi, nu gaat het léven.'

Nu gaan we leven, dacht ik. En viel in slaap. Tussen de boeven. Kennelijk heb ik duidelijke grenzen nodig om me op m’n gemak te voelen. Een gevangenis. Daarom hang ik zo aan het huwelijk. Vrijheid die in de beperking zit, zoiets.

Na de dienst sprak ik met een intelligente, aardige man die al elf jaar zat en – naar later bleek – zijn vrouw had vermoord. Ook een manier.  'In mijn geest ben ik vrij,' zei hij, 'maar mijn lichaam is niet vrij.'  Bij de meesten van ons is het andersom. 
 

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en de VPRO Gids en verschijnen er dagelijks columns op haar website elkegeurts.nl. Een nieuwe roman van haar hand verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers: Ik nog wel van jou.

Deze column verscheen eerder in Trouw.