Jarig

Ik droeg mijn nieuwe - atypische - knalblauwe broek, die ik had gekocht omdat die me zo deed denken aan een broek die ik 24 jaar geleden op een vlooienmarkt in Bologna kocht. De leeftijd dat broeken van vlooienmarkten prachtig staan, is inmiddels voorbij. Het gelukkige gevoel dat erbij hoort, bestaat nog gewoon.

Ex was er al heel vroeg om het ontbijt te maken met de kinderen. Maar de meisjes sliepen nog en zo maakten we mijn verrassingsontbijt samen. Eindelijk was de tijd daar voor mijn vier kitscherige eierdopjes, maar nu stonden er nog maar drie in de kast. Waar ik ook keek; één kitscherige eierdop was verdwenen.

“Wat gek,” zei ik.

“Dat geeft niet,” zei hij, “ik heb ook maar drie eieren in de pan gedaan.”

“Waarom drie?”

“Verstrooid denk ik.”

Drie is dus inmiddels meer een automatisme geworden dan vier. Drie eierdopjes, drie eieren, een gezin van drie mensen. Dat is normaal.

Even later zaten we met z’n vieren in onze - enorm overwoekerde maar zonnige - tuin aan het ontbijt en deed ex mij een hoed met een knalblauwe rand cadeau.

“Alsof je het wist,” zei ik.

“Het is wel exact dezelfde kleur blauw, hè?”

Voor hij ging, pakte hij de afwasmachine uit en weer in. Vroeger zou zoiets me niet opvallen, maar nu was ik blij dat de vaat verdwenen was en het servies weer vanzelf in de kast stond.

Mijn broer en zijn vriendin reden claxonnerend voor, in een auto met vlaggetjes en ballonnen. De meisjes en ik werden naar een speeltuin in Dieren gereden. Een doe-park. Je moest daar de attracties zelf in beweging zien te krijgen.

Mijn ouders en wij waren er de enige bezoekers. Alle speeltoestellen stonden stil. Het was alsof we na sluitingstijd door een pretpark liepen. Of na de nucleaire ramp.

Op een zonovergoten, leeg terras dronken we koffie.

‘Mooi beeld,’ zei ik. ‘Een uitgestorven pretpark met prachtig weer.’

‘Heel eenzaam,’ zei mijn vader.

‘Een goed decor voor mijn column.’

En dat zou het ook zijn geweest. Ware het niet dat ik toen helemaal niet eenzaam wás.

‘Doe die hoed af,’ zei mijn vader, die zelf ook een hoed op had.

En daarna: ‘Het valt je moeder en mij op dat er veel mannen zijn die jou feliciteren op Facebook.’
 

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl. Een nieuwe roman van haar hand verschijnt in najaar 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.