Punt - Eerste hoofdstuk

'Herten komen ’s morgens vroeg tot aan het terras en kijken naar binnen, of naar hun weerspiegeling in de schuifpui. Achter de opengeslagen luiken hangen vleermuizen, kleine harige bolletjes, verraden door de keuteltjes op de grond. Gisteren liepen er zwijnen door de tuin, twee volwassenen gevolgd door drie kleintjes. Het is nog geen mensenplek, maar een stuk steen met hout. Vochtige hoeken, kieren, beschutting, wat groen eromheen om aan te knagen. Adem in, hou de lucht vast, en adem zes seconden lang uit. Adem in, hou vast, twee, drie, vier, vijf, zes. Ik probeer te ontspannen, maar mijn nek voelt nog te stijf aan als ik langzaam eerst het ene oor naar mijn schouder beweeg, en dan het andere oor naar de andere schouder. Er knispert wel iets in de spieren of rond de wervels, maar het laat zich niet oprekken. In de achterkant van mijn linkerbeen, dat ik net als het rechterbeen onder me heb gevouwen, zit ook nog onnodige spanning. Ik begin bij mijn kruin en ga in gedachten een voor een alle spieren af en probeer ze te ontspannen: zo langzaam mogelijk van boven de wenkbrauwen en achter de oren, langs wangen, kaken, tong en hals naar beneden, over de schouders, rug en borst, langs boven- en onderarmen, vingers, buikspieren, billen, dijen, kuiten, voeten, tot en met de kleinste tenen. Ik adem steeds langzamer en zou zo weer in slaap kunnen vallen, maar ga nog eens alle spieren langs, nu van beneden naar boven, tot ik word afgeleid door zwarte mieren die op mijn onderbenen tussen de haren dwalen. Ik blaas ze weg, ontvouw mijn benen en sta langzaam op, zonder mijn handen te gebruiken en zonder te zuchten of te kreunen, en kijk om me heen. Aan één kant van het terrein een oude afzetting: twee lijnen ijzerdraad over een meter of vijftig aan verweerde houten paaltjes, waarvan een aantal door een gevallen boom omver is getrokken. Ik ga het weghalen, laat de dieren maar hun gang gaan. Aan de andere kant vormt het beekje de erfafscheiding – al zal er niemand zijn die het iets kan schelen wat ik in het stuk bos erachter doe. Aan de achterkant van het terrein is het stroompje breder en maar een paar centimeter diep, en dat is de plek waar de meeste dieren zullen oversteken. Ik spreid mijn armen en draai het bovenlijf zo ver als mogelijk zonder te forceren naar links, dan naar rechts en herhaal dit twee keer, tot ik in mijn onderrug iets voel en hoor knakken en alles kennelijk weer op zijn plek zit. Ik hou mijn knieën gestrekt en buig langzaam voorover, adem uit en laat m’n gestrekte vingers over mijn benen glijden, tot ik ter hoogte van mijn enkels ben, en kom rustig weer overeind. Ik adem diep in door mijn neus en blaas de lucht uit en breng mijn handen weer omlaag en kom tot halverwege de wreef. Ik herhaal dit drie keer en kom ten slotte met de vingertoppen op de tegels voor mijn tenen. Het warmt snel op. Vanmorgen keek ik, nadat ik de slaap uit m’n ogen had geknepen, tussen de gordijnen door en zag in het eerste licht een vliesje ijs in het stenen vogelbakje staan. Op het deel van het hoge gras dat nog in de schaduw lag, was dauw aangevroren. Inmiddels zijn de sporen van de kou verdwenen. Aan het eind van de middag zal het een graad of achttien zijn in de vallei. Ik haal de allesbrander uit de garage en zet hem op een open plek waar geen gras groeit maar een heideachtig mos, en maak proppen van de tien jaar oude kranten die ik in de garage vond. Als de pijp begint te trekken, leg ik de Canalihemden van tweehonderd euro op het vuur, en als ze in de blauwe vlammen zijn opgelost, gaan er twee Armanishirtjes in. Ik wil mijn schoenen er ook bij leggen, maar heb nog niets anders. Ik schuif het deurtje half dicht en laat het gestaag branden terwijl ik in de keuken een omelet met kaas en chorizo maak.

De oude vrouw achter de kassa van het landbouwcentrum van Montbron begroet me zangerig en krabbelt met potlood in een map met administratie. Twee oudere mannen discussiëren achter in de hal bij de John Deere-zitmaaiers. Ze zien me en knikken, en ik zeg ze gedag. Verder is er niemand. Ik pak een kar en duw hem langs de rekken, leg er een stapel T-shirts in, twee wollen truien, twee spijkerbroeken, een overall, een bodywarmer en een regenjas. Alles XL en in de kleuren van het bos en de grond. Iets anders is er ook niet. Rubberlaarzen, hoge werkschoenen, katoenen gympen, werkhandschoenen, petje, muts. De vrouw achter de kassa vraagt mij iets als ik wil afrekenen. ‘Excuseer me, mijn Frans is slecht,’ zeg ik overdreven langzaam. Ik wijs op de spullen. ‘Nieuw huis. Grote tuin.’ Ze glimlacht en knikt. Ik slinger ongeveer een uur over de binnenwegen naar Limoges, waar ik vrijdagochtend uit de bus stapte. Bij een tankstation trek ik nieuwe kleren aan, gooi mijn oude schoenen in een container en koop en eet een sponzig broodje. Ik rij het stadje in en breng de auto terug naar het verhuurbedrijf, en zoek verderop in de straat bij een Peugeotgarage een tweedehands witte Partner uit, een werkpaardje, de minst opvallende auto in deze streek. Ik leg vijfduizend euro op tafel, ze kijken geen twee tellen naar mijn paspoort, maken een kopie en geven instructies voor de overschrijving, en ik krijg een folder mee voor een verzekering. Ik vraag waar ik een sloperij kan vinden, rij naar de rand van de stad en koop bij een zigeuner die er banden staat te stapelen voor tweehonderd euro twee sets nummerplaten van afgeschreven witte Partners. Voor ik terugga haal ik bij het station een Telegraaf. Ik lees dat ik waarschijnlijk dood ben.'

Lees hier meer over Ondijk/Punt.