Als vanzelf

We zullen nu écht onze droomwereld moeten verlaten, ex en ik. Dat was iets wat we samen heel sterk hadden. Die eigen wereld. We deden maar wat en kwamen best ver. Het leek in elk geval net echt. We werden ouders, kochten een huis, waren beiden eigen baas. We deden allebei iets met ‘de verbeelding’, hoe kan het ook anders. We werden zondagskinderen genoemd.

En toen was daar de realiteit.

Ergens bleek iets faliekant misgelopen, juist door dat eigen universum denk ik nu. Juist omdát we er meer van hielden onze droomwereld in stand te houden, dan om te zien wat er werkelijk was. We kwamen beiden niet voor onszelf op. We deden in onze wereld niet aan conflicten en als ze er misschien toch een beetje waren, zeilden we er omheen. Daar waren we ook goed in.

Een vreedzame en harmonieuze wereld is mooi. Zou je denken. Maar dat is niet mooi. Want het is niet wáár. Het is niet de echte wereld. Daar is ook strijd. En daar ontkom je kennelijk toch niet aan. Hoe goed we daar ook in waren.

Wij bleken twee individuen met een eigen ontwikkeling, die niet vierentwintig jaar synchroon liep. We waren stilaan elk een eigen kant op aan het gaan. Onze wereld bleek sterker dan wijzelf. Eén van ons geloofde er allang niet meer in.

We zitten nu ook middenin een droomscheiding, denk ik. Vreedzaam. Harmonieus. Zonder conflict. En als we toch boos zijn, zeggen wij dat vriendelijk tegen elkaar. Zodat wij elkaar begrijpen. We zullen niet tegenover elkaar komen te staan, maar ‘als vanzelf’ van elkaar af bewegen, zoals we ooit ‘als vanzelf’ naar elkaar toe bewogen.

Onze ene wereld zal naadloos overgaan in twee nieuwe werelden. We behouden natuurlijk al het goede dat er is, blijven bij elkaar in de buurt wonen, onze meisjes zullen er nauwelijks onder hoeven lijden, en we zullen ons gezin – dat wél erg goed werkte – niet helemaal op hoeven geven.

Nu heb ik het nog altijd niet over het officiële gedeelte gehad. Want daar popte ineens die realiteit weer op. Ik ben zo bang dat die droomscheiding van ons een idee-fixe zal blijken. Hoezeer we er ook naar zullen streven.

Een scheiding ís nu eenmaal lelijk, schadelijk, ontiegelijk pijnlijk.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl. Een nieuwe roman van haar hand, Ik nog wel van jou, verschijnt in najaar 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.