Onrechtvaardig? Yes!

Arme Marc Cavendish, en arme Peter Sagan, zeker, maar wij dienen hier zonder aanziens des persoons te erkennen dat élke grote sportwedstrijd haar reputatie bouwt met behulp van Grote Verhalen. En geen Grote Verhalen zonder drama, intrige, en onvoorspelbaarheid – dat is per slot van rekening toch wat wij (afijn, ik toch) willen. De legende van de Tour is rijkelijk gelardeerd met bedriegers, bedrogenen, smeerlappen en doden. Maar in de laatste jaren werden we niet verwend en het voorspelbare ‘spektakel’ dat de Tour ons opdiende stak schril af bij het meeslepende avontuur, het vuurwerk en het drama dat de Vuelta en de Giro ons de laatste jaren te bieden hadden.

Gisterenmiddag was er eindelijk weer eens iets om stevig over te debatteren. Op Twitter zag ik mensen die de sprint frame per frame ontleedden en natuurlijk viel er iets te zeggen voor de hypothese dat Cavendish veel te veel risico nam en in feite reeds viel voordat Sagan nog maar aan een ongelofelijk domme actie kon dénken maar dat neemt niet weg: wát een domme actie! Heerlijk.

Peter Sagan, naast onze Greg, zowat de enige hedendaagse wielrenner die mij nog zover krijgt om tweehonderd kilometer gebeurtenisloosheid uit te zitten in de hoop dat er aan het eind iets explodeert, dus ik ga niet lopen mopperen wanneer hij een keer in zijn eigen gezicht ontploft. En daarna volgde er ook nog eens een onnavolgbare Houdini-act van de wedstrijdjury – waar het onrechtvaardigheid betreft dreigt de voetbalsport op korte termijn te worden verpest door videorefs en doellijntechnologie maar gelukkig is er in het wielrennen, ondanks de glasheldere beelden, nog ruimte voor onduidelijk gesjoemel in veredelde partytenten om mij tegemoet te komen.

Dus is dit allemaal erg? Natuurlijk is dit erg! Daar gaat het juist om. Mijn gedachten zijn bij Cavendish, die wellicht een hard en lang revalidatietraject wacht. En mijn gemengde gevoelens zijn bij Sagan, de Ibrahimovic én de John McEnroe van het wielrennen in één, vormgegeven in een lichaam, kapsel en Engels accent dat bij mij de wildste acts in herinnering roept die ik als kleine jongen op de Duitse tv bij Rockpalast zag. Briljant, ongenaakbaar, overlopend van talent en van tijd tot tijd simpelweg onuitstaanbaar, zo heb ik mijn helden het liefst.

Let’s face it: vandaag, in de eerste bergrit, beslist Froome de Tour. Daarna mogen onze wielercommentatoren zich nog ruim twee weken uitsloven met behulp van als, dan, mits en maar in een glorieloze poging ons de illusie te verschaffen dat er nog iets te gebeuren staat.

Kortom. Arme Cavendish, arme Sagan. Maar voor nu zeg ik: mannen bedankt, deze onrechtvaardigheidsjunk heeft zijn portie weer gehad.

Dit artikel verscheen eerder in De Standaard. Meer lezen van Ivo Victoria? Dit jaar verscheen bij Lebowski zijn roman Billie & Seb.