Borsthaar en de Belgische dienstverlening

Borsthaar

Ik stapte uit de douche en een vreemde rilling trok door mijn linker bovenarm. Een vliegensvlugge speldenprik. Ik keek in de spiegel. Druppels water gleden over mijn gezicht en borst en armen naar beneden. Ik bedacht dat ik dringend nog eens mijn schaarse borstharen diende bij te knippen – iets waarover ik onlangs nog had beweerd dat ik het nooit deed tegen iemand die er al te gretig een opmerking over had gemaakt terwijl hij een zweterige vinger achter de hals van mijn t-shirt had gehaakt. Een schrijver uiteraard, eentje die zelf niet al te vaak in de spiegel kijkt, naar ik vermoed. Dat soort types moet je niet te veel gunnen.
Wanneer ik mezelf naakt in de spiegel zie, denk ik meestal aan twee dingen: het bijknippen van mijn borsthaar dus, en alle, talloze, hopeloze, domme, onherroepelijk vervlogen keren dat ik mij als twintiger had voorgenomen naar de sportschool te gaan, verderop in de straat waar ik toen woonde. Dat was in die tijd iets voor jongens waar ik niet bij wilde horen maar die op vrijdagavond wel met de mooiste meisjes gingen lopen. Kortom, wanneer ik naakt ben, leidt dat zelden tot uitbundige taferelen.
Nu viel mijn blik op mijn magere linker bovenarm waarin de aders plots helblauw oplichtten, zo helder dat ik het bloed bijna letterlijk kon zien stromen en ook in de onderarm werd een ragfijn spinnenweb van sierlijke blauwe lijnen getekend, die allemaal vertrokken van het kaarsrechte kanaal dat naar mijn pols liep, alsof die arm mij zo wilde laten weten: luister makker, als jij toen wat minder eigenzinnig was geweest, dan hadden wij tot op de dag van vandaag nooit over RSI gehoord.

Nu, uiteraard, is het voor altijd te laat maar daar schuilt ook enige troost in. Ik ben immers geworden wie ik ben, en op goede dagen mag ik mijn lichaam graag slank en elegant noemen.

Geluk schuilt wel vaker in de kleine vergissingen en elk leven bestaat uiteindelijk uit niets meer dan vergeefse herinneringen, in de tijd verspreid als dunne plukjes haar op de borst van een magere man. Alles wat je nodig hebt om opnieuw te beginnen, is een schaar en een vaste hand.

Nul euro

Ik was bij Nederlandse vrienden die in Antwerpen wonen. We ontbeten. Ik nam de krant en begon erin te bladeren. Het was De Morgen. De man des huizes lachte. Ik vroeg: ‘Hoe is het nu hier, in België?’

En hij begon te vertellen. Hij was die ochtend de krant gaan halen in de supermarkt. De Morgen was gratis die dag. Rond de krant zat een grote wikkel van sponsor ING waarop de actie in vette letters werd gecommuniceerd. Toen hij bij de kassa kwam, scande de kassière de krant. Nul euro. Ze scande de krant opnieuw. Nul euro. Met een diepe zucht begon ze De Morgen uitgebreid te bestuderen.

‘Maar allez?! Hoe kan dat nu?’

‘Ja,’ zei mijn vriend. ‘De Morgen is gratis vandaag. Het is een actie.’

‘Dat kan niet,’ zei de vrouw zonder mijn vriend aan te kijken. Ze scande de krant. Nul euro.

Mijn vriend wachtte geduldig.

‘En kijk, hier,’ zei de kassière en ze wees naar de plek op de voorpagina waar naast de barcode de prijs van de krant stond afgedrukt. ‘Hier staat ook al nul euro.’

‘Ja,’ zei mijn vriend. ‘Het is een actie.’

‘Dat kan niet,’ zei de vrouw.

‘Het is echt waar,’ zei mijn vriend. Eindelijk keek de kassière hem aan. Met onverholen minachting nam ze hem op van top tot teen.

‘Allez. Vooruit dan,’ zei ze.

Bij het uitpakken van de boodschappen, thuis, keek hij de kassabon na. Ook de krant stond erop vermeld. Bij de prijs stond: 1 euro. Normaal gezien kost De Morgen 1 euro 40.

‘Belgischer dan dat wordt het niet,’ zei mijn vriend.

Later die dag, vertelde ik dit verhaal aan mijn moeder. Zij betwiste hevig dat dit typerend was voor de Belgische dienstverlening. Ik zei dat ik me dit soort houding herinnerde van gemeentebeambten en treinpersoneel. Maar tegenwoordig gedragen zowat alle Belgen zich als verongelijkte ambtenaren. Mijn moeder schudde het hoofd.

‘Dat is niet waar. Vorige week, aan zee, vroeg ik op het station wanneer de laatste trein naar Antwerpen ging,’ vertelde ze.
‘Och mevrouw,’ had de NMBS-beambte gezegd. ‘Dat kan nog járen duren.’

Daarmee achtte zij haar punt bewezen.

Ivo Victoria (1971) publiceerde eerder de veelgeprezen romans Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt), Gelukkig zijn we machteloos en Dieven van vuur. In voorbereiding zijn een essaybundel en een verzameling korte verhalen. In januari 2017 verscheen Victoria's nieuwste roman Billie & Seb.