Kijken

Ik hoopte of veinsde de hoop dat een imam ook voor een aangenaam contrast of rust zou hebben gezorgd. Maar misschien is het daar nog iets te vroeg voor in Europa.

Een paar dagen geleden at ik in Nederland met een vriend. Hij haalde een uitspraak van Gerard Reve aan: ‘Vrijheid wordt vaak verward met losbandigheid.’
Het lot van beroemdheden, priesters en prekers lijkt te zijn dat ze gereduceerd worden tot slechts een paar uitspraken of daden. Pijnlijk en armoedig volgens mij.
Patricia Paay heeft bijvoorbeeld veel hits geproduceerd, de meesten denken nu alleen nog aan plasseks.

Ik zat op een terras aan het plein en zag hoe de zwarte priester een kerk in ging. Naast me zat een oude man in zijn stoel te slapen. Hij hield een gedoofde sigaar tussen zijn vingers. Hij zat er al voordat ik er was. Hoe lang hij daar al zat wist ik niet.
Wat later kwam er een man met een klein hondje aangelopen. Zijn wangen waren zo ingevallen dat het leek alsof de man geen tand meer in zijn mond had. 
Hij maakte de slapende man wakker. Ze spraken. De man stak zijn sigaar weer aan en lachte af en toe. Hij leek me dronken. 
Weer wat later kwam er een oude vrouw, met duidelijk opgespoten lippen en geverfd haar, bij de mannen zitten. Ze mengde zich in het gesprek. De vrouw liet drank aanrukken en het gesprek werd binnen mum van tijd luid en levendig.

Toen ik opstond om mijn koffie aan de bar te betalen en weer buiten kwam stond de priester op het terras. De twee mannen en de vrouw praatten tegen hem. Zoals bijna ieder geanimeerd Italiaans gesprek leek het op zowel biechten als bidden. Ik observeerde. De priester zweeg en keek eveneens verlekkerd naar de volle glazen en natte lippen.
Als je de taal niet spreekt, ben je gedoemd om te kijken, toe te kijken.