Zwemmen is vermoeiend voor Samuel, maar zijn glimlach erna is gelukzalig

Gepubliceerd op 19 juli, 2017 om 00:00, aangepast op

Sinds de natuurgenezer in onze vorige straat concludeerde dat Samuel in een eerder leven vermoedelijk is verdronken en angst voor water heeft opgelopen, hebben wij ons geregeld bescheurd om die diagnose, zeker als we Samuel zagen dobberen. Zijn slag is moeilijk onder te brengen in de traditionele WK-disciplines. Zijn armslag lijkt in de verte op de schoolslag, met de benen doet hij weinig meer dan af en toe de bodem even aantikken, zodat hij telkens met een hupje boven blijft. In het diepe deel houden we hem vast.

We gaan te weinig met hem naar het zwembad, gebiedt de eerlijkheid te zeggen. Hij is snel moe, het Nederlandse buitenbad is meestal te koud en het binnenbad is vaak zo'n ding met golfslag en zo. Hij gaat geregeld met kinderdagcentrum Rozemarijn naar een speciaal, warmer bad.

In de vakanties is het kassa. We gaan nooit naar speciale accommodaties waar alleen ouders met gehandicapte kinderen verblijven, dus is het aanpassen. Want dan zul je net zien dat de invalidenlift bij het bad het niet doet. Leuker is trouwens om hem met de wandelwagen zo ver mogelijk naar de rand van het bassin te rijden. Zwemluier om, zwembroek aan, ingesmeerde huid. Oranje bandjes om de bovenarmen, want een diploma heeft hij natuurlijk niet. Dan zetten we hem met zijn billen op de rand. We springen zelf in het water. We spetteren hem nat om hem aan het water te laten wennen. Zijn blik, vlak voordat hij te water gaat, houdt het midden tussen pure sensatie en opperste verrukking.

Eenmaal zwemmend, zoekt hij mama of papa. Hij beweegt zich voort op zijn manier en maakt het eentonige geluid dat hem eigen is. Soms is hij net een stoomboot. Van menig bedje kijken ze op van hun boek, telefoon of dagdroom. Na een paar dagen kennen ze Samuel. We hopen altijd dat hij niet poept in het water, ondanks zijn zwemluier. Meestal loopt het goed af.

Geregeld gaat hij op zijn buik liggen, gezicht onder water. Dat houdt hij lang vol. Na maximaal een half uurtje is hij klaar met zwemmen. Dan tillen we hem eerst op de rand en doen we de bandjes af. Wat hij echt mooi vindt, is zich nog een paar keer voorover laten vallen in het water, om te merken dat hij zonder bandjes zinkt. Hij glimt helemaal, zijn wangen krijgen een kleurtje.

Zwemmen is vermoeiend voor Samuel, mede doordat hij hartpatiënt is. Na zo'n sessie kan hij uren naast het bad zitten, op een luie stoel onder een parasol. Hij dommelt een beetje in. Streepjes zonlicht vallen op zijn gezicht. Zijn glimlach is gelukzalig. Hij kijkt naar andere zwemmende kinderen, naar de schittering op het water. Soms wil hij 's middags nog een keer.

Het is dan een beetje als bij de WK. Series in de ochtend, 's avonds de finale. Bij Samuel is alleen alles een serie. Of alles een finale.

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 29.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl