Tokyo Expatwife #8: Mijn huisbaas en een skatepark
Ik had, een dag eerder, een gek klein skateboardparkje gevonden. Het was ruim anderhalf uur reizen. Vanuit de metro verbaasde ik me weer eens over deze eindeloze stad. Na drie overstappen bevond ik me op Soka-station, een klein stationnetje in een nietszeggend buurtje. Vanuit hier was het nog een kwartier skaten, en langzaam veranderden de huizen en winkels in loodsen en een enkele verlaten convenientstore. Er waren geen lantaarnpalen meer. Van sommige loodsen stonden enorme schuifdeuren open en er was nog volop bedrijvigheid in papierfabriekjes en houtwerkplaatsen. Ik was daar pas rond tien uur ‘s avonds. Ergens op dit kleine industrieterreintje bevond zich een skatepark. Ik kon het al horen.
Terwijl ik daar zo op mijn plank stond, moest ik denken aan alle keren dat ik op een skateboard door industrieterreintjes gereden had, op zoek naar een skatepark. Waalwijk, Zaandam, Hamburg, Calais, Antwerpen, Deventer, Burnley, Bovenkarspel; overal ter wereld worden skateboarders verstoten naar de lelijkste grijze uithoeken van gemeentes. Ik besefte opeens dat ik me op mijn gemak voelde door deze infrastructuur. Alsof ik thuiskwam.
Zo was het skatepark al een warm bad voordat ik er daadwerkelijk binnen was. Het parkje zelf was nog meer thuiskomen, de stickers overal, de geur van hout, het geluid van het skateboarden en de skaters zelf. Ik geloof niet dat ik er ooit zo bewust van genoot. Volledig bezweet en voldaan zat ik in de metro terug. Het was een heilzaam uitstapje geweest.
Maar goed, mijn lichaam voelde dus wel loom en zwaar aan de volgende dag op mijn balkon. Ik ben de jongste niet meer.
Ik stak een sigaret op en keek over de straat uit. Na het eerste hijsje liep er een man langs. We wonen in een straat die vanuit Yoyogi Uehara-station redelijk steil omhoog loopt. Ons huis bevindt zich bijna bovenaan de helling. Er lopen altijd wel mensen door onze straat. Deze man zwalkte omhoog, schipperend tussen de twee kanten van de straat. Hij was zo ladderzat dat hij soms een stapje achteruit deed. Ik keek er met plezier naar. Toen de man uit beeld was, volgde er een vrouw met een trolley en een sigaret. Zij zwalkte ook. Veel Japanse vrouwen lijken moeite te hebben met het bepalen van hun schoenmaat en lopen op hakken die te groot zijn. Zo ook deze dame. Ze stond even stil, leunde op haar trolley, veegde een haar uit haar gezicht en nam met gesloten ogen een haaltje van haar sigaret. Een heerlijk gezicht, ik kreeg zin om ook laveloos te worden.
Ik prees mezelf gelukkig dat ik deze twee mensen zo voorbij had zien lopen. Op dat moment kwam de onderbuurman naar buiten. Hij is ook onze huisbaas. Een eigenaardige man die uit principe geen internet wil aanleggen bij ons. Welk principe is nog steeds onduidelijk. De buurman liep naar de rand van de straat en keek of er iemand was. Daarna liep hij, steeds achteromkijkend, naar de hoek waar we de vuilnis altijd neerzetten. Er ligt daar een blauw net waar de vuilnis onder moet, voor de vogels. Hij deed alsof hij het net inspecteerde en flikkerde een leeg pakje sigaretten naar de overkant van de straat. Daar staan twee drankautomaten en bij de prullenbak ligt altijd wel een blikje of wat. Daarna keek hij weer schichtig om en snelde naar binnen.
Ik heb nog nooit iemand hier iets op de grond zien gooien, laat staan de buurman, die elke ochtend de straat veegt. Een warme wind blies zacht in mijn gezicht. Ik nam een slok van mijn bier en slaakte een gelukzalige zucht.
Mick Johan (1980) is schrijver, kunstenaar en drummer. Hij was de helft van kunstenaarsduo Miktor & Molf en de eerste hoofdredacteur van Vice in Nederland. Totemdier Arafat is zijn debuutroman, waarvan de filmrechten al zijn verkocht. Meteen na publicatie verhuisde hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Tokio.
