De verscheidenheid in rapporten in huis is groot

Gepubliceerd op 26 juli, 2017 om 00:00, aangepast op

Geen cijfers. Geen goed, voldoende of slecht. Gewoon een lief verhaaltje. De leidsters van kinderdagcentrum Rozemarijn beginnen zo, op zijn jaarafsluiter met vrolijke foto: 'Al heel wat jaren maak jij dankbaar gebruik van picto's. Ze helpen jou om de dag vorm te geven en geven jou een stem als je wilt vragen om een activiteit.' Hij wijst de pictogrammen aan in de klas.

Ja, de verscheidenheid in huis is groot. Net als al die andere ouders waren we vervuld van trots toen David twee weken geleden het podium besteeg in de aula van het Mendel College in Haarlem, om zijn vwo-diploma, afdeling atheneum, te ondertekenen. Heerlijk, zo'n bijna volwassen man met een mooie bos haar, losjes in het pak, op de mooie schoenen van opa zaliger. Geslaagd, symbool ook voor het snelle voortschrijden van de tijd. Hij vliegt uit naar Tilburg.

De mentor sprak mooie woorden, waarin ze zijn veelzijdigheid beschreef; van zijn vermogen te feesten tot het vervaardigen van een Appel (de schilder) voor zijn profielwerkstuk, terwijl hij ook besefte wanneer hij serieus moest zijn om een paar onvoldoendes op te halen.

Eigenlijk vinden wij het belangrijker dat hij aardig en sociaal voelend is. Daarop hebben we vaker gehamerd dan op de vraag of hij zijn huiswerk af had. Zo stuurde David zaterdag, vlak voordat U2 in Dublin begon met het concert waar wij bij waren, spontaan een appje met de tekst: 'Hou je André een beetje in de gaten tijdens Running to Stand Still?'

André is een goede vriend. Hij verloor in 2009 zijn vrouw aan borstkanker. De U2-song klonk tijdens de afscheidsdienst van Caroline. André vond een nieuwe liefde. Met zijn vieren waren we in Dublin. Zo'n appje van David doet Bernique en mij meer dan een 7,2 voor wiskunde, hoewel we snappen dat zonder cijfers deuren gesloten blijven. Ik ramde André dus op de schouder tijdens Running to Stand Still. Zijn arm lag om Sandra en hij zong mee, geëmotioneerd, uit volle borst.

Joshua is gemakkelijk over. Hij zit in de plusklas, maar twijfelt of hij dat leuk vindt. Hij is meer een voetballer, een doekind. 'Soms geef je iets te snel op als het echt moeilijk wordt', schrijven de juffen van de Rozenbeek in zijn overgangsrapport. Maar ook: 'Je kan de leerstof gemakkelijk aan.' Van ons hoeft hij niet naar het vwo straks. Havo is ook goed. Wat hij wil. Als hij maar gelukkig is.

Samuel heeft dit jaar onder meer geleerd de juiste picto's aan te wijzen, op het bord op de muur dus, maar ook op de iPad, waar hij werkt met het programma Eline Spreekt. 'En als je hebt uitgesproken dat je klaar bent, zet je zelf de iPad weer uit. Dat vinden we erg knap van jou', schrijven de leidsters in hun rapportage, om te besluiten met: 'Samuel, je bent een goede ict'er.'

En laten we eerlijk zijn: dat is toch handig tegenwoordig, een ict'er in huis.

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 30.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl