Samuel staat vaak in het middelpunt; wat vinden zijn broers daarvan?

Gepubliceerd op 2 augustus, 2017 om 00:00, aangepast op

Als ze met zijn drieën naast elkaar staan, is het een vreemd gezicht. Die grote David (19), daarnaast de kleine Samuel (16), een soort reuzenpeuter met een babyachtig gezicht en ten slotte Joshua (11) die qua lengte hard op weg is om Samuel in te halen. We hebben tijdens deze serie al meerdere brieven ontvangen over de broers, of die dus genoeg aandacht krijgen.

Tja. Dat weten we nooit zeker. Samuel is bijna altijd het middelpunt van het gezin. Hij is een aandachtsmagneet pur sang. Hij remt het avontuur bij de anderen. Het is nu eenmaal zo. Of dat erg is? Joshua zegt: 'Ik weet niet beter dan dat Samuel er is. Voor David is het misschien anders. Hij was er al toen Samuel werd geboren.' Maar ja, zegt David dan, wat weet hij nou van die eerste jaren, toen hij enig kind was? Zijn allesoverheersende herinnering: de gezichten van de moeders op de speelplaats van de peuterspeelzaal op 11 september 2001, toen de vliegtuigen in het WTC van New York waren gevlogen. Inzake brusjes helpt die herinnering weinig.

'Ik vind het wel gezellig met Samuel, behalve als hij zo veel geluid maakt. Dat mag wat minder soms', oordeelt David. Hij verwacht weinig geestelijke problemen vanwege zijn broertje. Gelukkig. Wij vinden vooral dat de broers vrij sociaal zijn en verantwoordelijk, maar dat was zonder Samuel misschien ook zo geweest.

Soms is Joshua even alleen met zijn grote kleine broer. Onlangs vertelde hij dat hij de deur openlaat als hij op het toilet zit. Dan ziet hij in de weerspiegeling van de tegels wat Samuel in de kamer uitspookt. Dat is een mooi staaltje oplettendheid.

Joshua hangt geregeld met een koptelefoon op de bank, zijn eigen dingetjes te doen op de iPad, omdat Samuel heerser is over de tv. Lineair kijken is niet aan Joshua besteed, behalve soms bij voetbal.

En het gezin Vissers is soms gesplitst met activiteiten, ook tijdens vakanties. Raften in Turkije; dan ging papa met de oudste en jongste en bleef mama bij Samuel. Papa ging dan weer wandelen met Samuel, omdat de twee anderen liever gingen ravotten met jongens op de camping, terwijl mama een oogje in het zeil hield. Heel vaak waren we bijna twee gezinnen. Toen we voor het eerst met zijn vieren op vakantie gingen, zeiden de broers na een paar dagen in koor dat ze Samuel misten. Want ook als je Samuel niet mist, emotioneel gezien, mis je hem toch, door zijn alomtegenwoordige aanwezigheid.

We kunnen dus alleen hopen dat het uiteindelijk meevalt, met de mentale gevolgen. Joshua was vorige week op voetbalkamp. Tijdens het voorstelrondje vroeg de trainer of de kinderen een huisdier hadden. Hij zei: 'Nou, een soort huisdier, mijn gehandicapte broer.' De andere kinderen lachten een beetje besmuikt. We vonden het best een aardige grap.

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 31.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl