Toekomst

Gepubliceerd op 7 augustus, 2017 om 00:00

    “Jij gaat nog heel wat meemaken,” zeiden ze tegen mij.
    “Nee, hoor.”
    “Jawel. Jij gaat nog heel wat meemaken.”
    “Jullie niet dan?’
    “Wie weet hoe jij er volgend jaar bij zit.” Ze lachten.
    Misschien woonde ik volgend jaar samen met een man met vier baby’s, zeiden ze. Misschien kreeg ik op de valreep zelf nog een baby. Waarschijnlijk het gehandicapte meisje waarover ik in mijn roman De weg naar zee geschreven had. Alles begon tenslotte met de voorgestelde werkelijkheid.
    Het doemscenario is aan mij wel besteed. Op dit moment kamperen mijn dochters in Frankrijk. Als ik niet denk aan de spookrijder die hen straks op de Route du Soleil tegemoet komt, droom ik dat ze knikkers inslikken die uit hun keel gesneden moeten worden. Mijn ouders wandelen momenteel langs afgronden in Kirgizië, van hen heb ik al dagen niets vernomen.
    Daar gezeten, in die lege strandtent, merkte ik wel dat ik andere plannen had dan een man met vier baby’s. Nee, ik zag een leuk, eigen huisje voor me, aan de rand van de stad, ik zou lekker veel werken en genoeg geld verdienen om reizen met de meisjes te kunnen maken. Het viel me ook op dat ik er zin in had. Om niet te zeggen dat ik popelde.
    Toen de gegrilde perziken met ijs geserveerd werden, kreeg ik een appje waarin stond dat mijn buurman na een val met de nieuwe Ebike, op de intensive care terechtgekomen was.
    Een dag later kwam het mailtje van een gezamenlijke vriend; de uitslag van het onderzoek bleek niet goed.
    Je hoeft geen doemscenario’s te verzinnen, ze gebeuren toch wel. We proberen ons dingen voor te stellen in het leven. Het loopt altijd anders dan we denken en wij blijven ons er maar voorstellingen van maken. Het hele punt is dat we echt niet weten wat ons morgen staat te gebeuren. Nee, ook u weet dat niet. We kunnen het allemaal wel plannen, maar het gaat nooit zoals afgesproken.
    Het is misschien goed ook de neiging tot analyseren en interpreteren los te laten? Maar wat moeten we dan?
    Nu ontvang ik een foto van mijn oude vader op een paard! in een Kirgizisch berglandschap. Een paard is geen Ebike, maar toch… Daar rijdt hij nog.