Dat kleine kereltje dat zijn grote, behoeftige broer tegen de berg opduwt

Als dat het spectaculairst is wat er gebeurt, valt het alleszins mee. Vakantie dus, eerst een week in Limburg. Die tijd werpt nieuw licht op de verhoudingen binnen de familie. Intensief samenleven, oog krijgen voor details die normaliter in het drukke dagelijkse leven verstopt blijven achter vluchtigheid. We zien nu goed dat ook Samuel verandert, al blijft hij dan in heel veel dezelfde, behoeftige jongen.

Hij accepteert meer door de jaren heen, ondanks zijn verzengende autisme. Het harde, eentonige geluid van enthousiasme dat hij verspreidt als hij een stukje wandelt in voor hem onbekend gebied, een overdekt winkelcentrum bijvoorbeeld, is ook best mooi. Het heeft een wat ontregelend effect op de omgeving van tientallen op hem gerichte blikken, waarna vaak de ontwapenende lach volgt. Daar mag ik graag naar kijken. Met hem wandelen is best zwaar, door zijn gewicht, maar het is ook heerlijk. Gewoon hem iets vertellen, zonder tegenspraak te krijgen. Dat werkt louterend.

Het was fijn om de WK atletiek met hem te volgen. Daarvoor wilde hij zijn heerschappij over de tv best afstaan. Hij geniet van het startschot, van die gebeeldhouwde lijven die tot leven komen na zo'n knal en ook een geworpen speer of geslingerde kogel kan hem bekoren. Zelfs de samenvattingen van de eredivisie doorstaat hij tegenwoordig.

In het pretpark is het ideaal toeven met hem, zeker waar lampjes branden en waar muziek uit de boxen komt. Samuel is mijn perfecte excuus om attracties te mijden, angstig als ik ben voor dat wilde gedoe. Bernique en Joshua laten zich husselen door achtbanen, Samuel en ik wachten tot ze de rij hebben doorstaan en hun ritje voorbij is. En het lijkt zowaar of hij doorheeft wanneer zij in de achtbaan zitten. Dan is hij iets onrustiger, dan speurt hij of hij ze kan zien.

Hier, diep onder de grond, aanschouwen we de miniatuurversie van ons ideaalbeeld

Joshua is zo zorgzaam, zo attent. Hij holt naar de schuivende luie stoelen bij de oma's, om achter de leuning tegenwicht te bieden als Samuel zich op zijn bips laat vallen. Hij is voortdurend op zijn hoede. Oma's met vloerkleden, met een andere route in de woonkamer, met tafels en obstakels waartegen Samuel hard kan vallen tijdens zijn onverwachte loopjes. En in de grotten van Valkenburg vraagt Joshua of hij Samuel na een lichtshow op 72 meter diepte naar boven mag duwen. Dan zien we zijn gespierde sportkuiten, en Samuel die zijn hoofd omdraait ter controle.

Dat is een prachtig beeld, een cadeautje op een mooie zondag. Zo zien wij het graag in de maatschappij van grote mensen: sterkeren zorgen voor zwakkeren. Hier, diep onder de grond, aanschouwen we de miniatuurversie van ons ideaalbeeld: dat kleine, gespierde kereltje dat zijn grote, behoeftige broer tegen de berg opduwt.

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 33.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl

Foto © Marijn Scheeres