Getuige

Zo is mijn beste vriendin ineens weer smoorverliefd op een man met wie ze dagen aan één stuk door telefoneert over niets, blijkt mijn beste ex een weekje uit wandelen te zijn met een vrouw wier naam ik niet ken, en gaat mijn andere beste vriendin zondag trouwen met de vader van haar dochtertje. Ik ben de getuige. Een rol die me op mijn lijf geschreven is. Getuige van het leven zijn. Er vanaf hier iets over zeggen.

Vanaf mijn strandbedje in Korfoe bespied ik de liefde. Het aanstaande bruidspaar ligt naast me op twee identieke bedjes, onder een parasolletje. Bladert door glossy’s. Smeert elkaars rug in. Drinkt rond lunchtijd een fles Mythos-bier. Dobbert samen een uur lang in de glasheldere Ionische zee. Onophoudelijk kletsend. Waarover kan ik niet verstaan.

De liefde waar ik getuige van ben ziet er bedrieglijk gewoon uit. Kalm zelfs. Ik zou haar aan kunnen raken. Als ik wil. Zie dat maar eens in woorden te vatten.

“Liefde is volgens mij totale overgave aan de ander,” zeg ik.

“Echt niet!” zegt mijn vriendin meteen.

“Jawel, pas als je je helemaal aan de ander durft over te geven, kun je zijn wie je écht bent.”

“O nee, bah,’ zegt ze. “Ik doe niet aan overgave hoor. Ik vind het juist leuk dat ik met iemand ben die ook nog iemand is zónder mij. Ik wil geen man die alleen maar iemand wordt mét mij.”

“Nee, wij doen niet aan overgave.” Haar aanstaande glimlacht.

“Ik wil een sleurig leven,” zegt mijn vriendin, “dat is het eerste wat ik tegen hem gezegd hebt. Ik wil sleur.”

“Nee, wij houden niet van avontuur.”

In het zwembad gooit het hele, nieuwe gezin een balletje over. Vader, moeder, de zoon uit haar eerste huwelijk, en hun dochtertje. De lucht is strakblauw. Er is nul procent kans op regen.

“Kun jij ook weer trouwen, mama?” vraagt de zevenjarige, “en ga jij dan ook nieuwe kindjes krijgen?”

November 2017 verschijnt bij Lebowski Publishers van Elke Geurts Ik nog wel van jou, een ontroerend en hartverscheurend verslag van een gezin dat uiteenvalt.