Tokyo Expatwife #9: Thuis
We hebben de familie gezien en beleefd, de kat geaaid, vrienden vastgehouden, hongerig en dronken door de stad gezworven en ons gelaafd aan het Hollandse landschap. Met name langs de snelweg tussen Lelystad en Emmeloord. Daar is het plat en ramvol met windmolens. Het groen is overdadig en komt in zoveel tinten dat onze taal er tekortschiet. Het menselijk oog schijnt een miniem nuanceverschil in groen direct op te merken, in tegenstelling tot bij andere kleuren. Ik vraag me af hoeveel nuances voor ons onzichtbaar blijven in alle andere kleuren.
Ik heb haring, frikandellen, kroketten, bamischijven, appeltaart, mixed grill-schotels, broodjes pom, moksi en bakkeljauw, kibbeling, patatjes oorlog, babi pangang, cha sieuw, gevulde koeken en drop gegeten. Ik ben denk ik drie kilo aangekomen. We logeerden voornamelijk bij mijn ouders en schoonouders, en die namen met liefde de zorg voor de kinderen over. Ik hoefde niet te koken of schoon te maken. Dat was fijn.
Terug in Tokio is het alsof we de kas in een botanische tuin betreden. Een klamme, vochtige warmte. De ergste hitte hebben we gemist, de temperatuur schommelde tijdens onze afwezigheid rond de 39 graden, maar het is alsnog 33, 34 graden. Er is veel regen geweest, en net als tussen Lelystad en Emmeloord barst dus ook in deze stad het groen uit zijn voegen. Alsof alle natuur zich groter maakt door de longen nog één keer vol lucht te zuigen alvorens de adem uit te blazen in de herfst die er aan zit te komen. Het stikt ook van de insecten. Libelles, muggen, enorme vlinders in alle kleuren, en cicades. Die laatste hebben de stad volledig in hun greep in de zomer. Er klinkt een onophoudelijk getsjirp, overal waar ook maar een blaadje groen te vinden is. Alsof er een extra laag aan de stad is toegevoegd. Het klinkt een beetje als krekels met pitch control, of een onophoudelijk afgaan van het alarm van duizenden kabouterscootertjes. Het geluid wordt (hoe verrassend) geproduceerd door de mannetjes, maar anders dan bij ons vinden de vrouwtjes-cicades het wel aantrekkelijk. Het zijn flinke beesten, precies even angstaanjagend als mooi om te zien. Sommige cicades kunnen rond de 100 decibel aan geluid produceren. Er is geen ontkomen aan.
De jetlag zijn we inmiddels zo goed als kwijt. De kindjes moeten bijna weer naar school. Alles is weer normaal. Ik ben blij om weer terug te zijn. Het was gek om op een plek te zijn die je kent als thuis, zonder dat je er een huis hebt. Hoewel ik het echt wel leuk vond om mensen te zien en haring te eten, heb ik toch het gevoel dat ik deze vakantie vooral gewacht heb tot we weer terug naar huis konden.
Mick Johan (1980) is schrijver, kunstenaar en drummer. Hij was de helft van kunstenaarsduo Miktor & Molf en de eerste hoofdredacteur van Vice in Nederland. Totemdier Arafat is zijn debuutroman, waarvan de filmrechten al zijn verkocht. Meteen na publicatie verhuisde hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Tokio.
