Let it be

Ik vind scheiden, als je het samen – afgezien van de sleur, de lichte beklemming en de afgenomen spanning die hoort bij een kwart eeuw relatie – gezellig hebt, en als je twee jonge kinderen groot te brengen hebt, een nogal slecht idee.

Het is niet zo dat ik van de bond tegen echtscheiding ben. Als er in een gezin wordt gezopen, gescholden of geslagen, als er sprake is van pure haat, is het voor iedereen beter dat de verbintenis verbroken wordt.

Iemand had het over de term ‘frivole scheiding.’ Uit elkaar gaan omdat je je ‘niet meer zo gelukkig voelt samen’. Welnu: ik ben tegen het frivole scheiden. Omdat het nooit frivool uitpakt. Omdat de kosten uiteindelijk niet opwegen tegen de baten.

Ik besef dat het voor degene die vertrekt, nooit een frivool besluit zal zijn. Niemand zal lichtzinnig besluiten uit zijn gezinssysteem te stappen. Het moet voor hem echt onhoudbaar zijn geweest.

Ik denk dat het in een lange relatie normaal is om een tijd niet zoveel, of helemaal niet, van de ander te houden. Dat geeft niets. Iemand schreef me: het moet zijn Let it be in plaats van Laat het los. Dat vond ik mooi.

Het minder-houden-van kan misschien wel drie jaar duren. Wat is drie jaar op al die jaren? Het is gewoon een fase, zoals alle andere fasen. Ook hiervoor geldt: Let it be.

Pas als dat (non)gevoel gewoon mag bestaan, kan het weer veranderen. Alles wat onderdrukt wordt, wordt erger en uiteindelijk onhoudbaar.

Het zou juist uitzonderlijk zijn als de liefde al die jaren hetzelfde bleef. Onze persoonlijke ontwikkeling gaat niet gelijk op. Er is ook nog zoiets als het leven dat je samen hebt opgebouwd. Familie. Vrienden. Rituelen.

Het is het doorgeschoten individualisme dat ons parten speelt. We moeten onszelf gelukkig maken, staat overal geschreven. Of dan tenminste op zoek gaan naar ons ‘ware zelf.’ Volg je eigen pad.  Alles draait tegenwoordig om zelfverwezenlijking.

We zijn niet gelukkig, we moeten weg. We gaan elders eindelijk - of weer - tot bloei komen. Ik denk: uiteindelijk gaan we elders op precies dezelfde weg verder.
 

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl.
Haar roman Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.