Zoeken
Daar gaat ze. Haar nieuwe leven in
Het ‘normale’ leven is weer begonnen. Voor zolang dat nog duurt. De twaalfjarige gaat voor het eerst naar de middelbare school aan het andere eind van de stad. Veel te vroeg staan we al met z’n drieën bij de tramhalte te wachten. Ze draagt een spijkerbroek en een trui. Daar is lang over gewikt en gewogen.

Daar gaat ze. Haar nieuwe leven in

Gepubliceerd op 18 september, 2017 om 00:00

Haar gezicht is bleek van het slechte slapen, maar haar ogen zijn scherp en stralend. Naar deze dag heeft ze de hele vakantie uitgekeken. Eigenlijk kijkt ze er al een jaar naar uit.
Ze staat met haar neus in de richting vanwaar de tram komt. De telefoon in haar hand geklemd. Ik maak een foto als ze instapt. Haar blonde paardestaart. Haar nieuwe, lege rugtas. Aan de rits bungelt een knalroze eenhoorn. ‘Always be yourself, unless you’re a unicorn. Then always be a unicorn’, is de slogan van de twaalfjarigen.
Door het raam van de tram zie ik haar naast haar vriendinnetje gaan zitten. Twee verwachtingsvolle, blije gezichten. Ze zwaaien. De tranen springen in mijn ogen.
‘Daar gaat ze’, schrijf ik naar haar vader. ‘Haar nieuwe leven in.’
’s Middags is hij thuis om te helpen met boeken kaften.
En terwijl ik beneden het giebelen van twee tieners hoor, de stemmen van twee kleintjes, het gerommel met pannen, schrijf ik boven de epiloog van Ik nog wel van jou waarin er voor de ik-figuur een nieuw tijdperk moet aanbreken.
’s Avonds zitten we aan tafel, praat de twaalfjarige vol vuur over haar eerste dag, wil de zevenjarige ook wat zeggen en zit naast mij gewoon hun 52-jarige vader te eten.
Dit was ooit het normale leven en dat is het nu al bijna een jaar niet meer. Maar ons huis is nog helemaal intact en alle spullen staan nog op hun plek. Hij zou zijn rugzakje maar hoeven pakken, over de drempel hoeven stappen, en alles is er weer.
‘Ga nooit dezelfde weg terug’, is de slogan van de tweeënvijftigjarigen.
Binnenkort zitten we hier niet meer. Binnenkort zetten we ons huis te koop. Ons nieuwe leven rammelt nu echt aan de deur, en ik zie er alleen maar tegenop. Ik zou eens een voorbeeld moeten nemen aan mijn oudste dochter. Als ik mijn jongste dochter in bed leg, doet ze de volgende ontdekking: “In mijn verhaal heb ik een papa en een mama die in één huis wonen. In mijn verhaal kán dat gewoon!”
“Ja, dat is leuk, hè”, zeg ik.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl.
Haar roman Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: