Tokyo Expatwife #11: Oorlog

Onlangs ging ik op een zondag met mijn gezin zwemmen op de Nederlandse ambassade. De ambassade heeft een grote lap grond en bevindt zich in het hartje van Roppongi, met uitzicht op de Tokyo Tower. Er is een enorm zwembad waar je, in tegenstelling tot in de rest van Japan, wel gewoon met tatoeages mag zwemmen. Mensen vinden tatoeages hier vies en onfatsoenlijk, en dat heeft alles met de Yakuza te maken: de Japanse maffia.
Hoe dan ook, ik heb een vriend die op de ambassade werkt met kindjes van ongeveer dezelfde leeftijd als de mijne, en hij had ons uitgenodigd om te komen zwemmen.
Het was een prachtige zondagmiddag, op mijn telefoon zag ik via de Instagram-livestream van een vriend de bokswedstrijd tussen McGregor en Mayweather, onze kinderen vermaakten zich met een enorme drijvende eend, en we dronken spijkerkoud Heineken-bier (het blijft de Nederlandse Ambassade) tussen de sprongen in het water door. De Tokyo Tower keek glimlachend op ons neer en zag dat het goed was. Zo voelde het althans.
De Tokyo Tower is overigens een exacte kopie van de Eiffeltoren, maar dan 7 meter hoger. Volgens eeuwenoude overlevering is de laatste zeven meter vervaardigd uit 100% pure middelvinger richting Parijs. Maar dat terzijde.
Tijdens deze heerlijke dag aan het zwembad schalde er ineens harde muziek tussen de gebouwen: de zwarte busjes. ‘Hoor je dat?’ vroeg ik met veel gevoel voor understatement aan mijn vriend, want ik kon er haast niet bovenuit komen.
‘Uyoku dantai,’ knikte hij. ‘Ultranationalisten.’
‘Aha,’ zei ik.
‘Ze rijden nu naar de Russische ambassade hier om de hoek. Altijd als er iets te vieren valt dan doen ze dat.’
‘En dan?’
‘Dan gaan ze voor de deur staan of ze rijden de hele dag rondjes om het gebouw terwijl ze Japanse oorlogsliederen draaien. Heel irritant.’
Ik kan een lachje niet onderdrukken.
‘Japan en Rusland hebben nooit een vredesverklaring getekend hè, wist je dat?’
Dat wist ik niet.
‘Formeel zijn ze nog in oorlog met elkaar.’
Dit vond ik een bizar idee, en ik heb tot op heden nog niet uitgezocht of het zo is.

Een week later waren we op de Yokohama Triënnale, een grote expo met werk van internationale kunstenaars. Veel grote namen zoals Ai Weiwei, Maurizio Catalan, Rob Pruitt, Christian Jankowski, enzovoort. Ergens tussen de werken op deze expositie valt me een oude, kleine spotprent op. Een Japanse soldaat met een prachtig beaderde lul neukt Stalin in z’n kont terwijl zijn kornuiten in de achtergrond met de Japanse vlag marcheren. Een stukje verder in de show zie ik een serie prachtige portretten van personages uit films gespeeld door Leonardo DiCaprio, maar dan met het hoofd van Lenin. In mijn hoofd werd alles aan elkaar gelinkt en zo kwam de oorlog tussen Japan en Rusland heel eventjes tot leven. Er kleefde een heerlijke nostalgie aan die gedachte, die me deed zuchten. Een perfect overzichtelijke oorlog zoals we al lang niet meer gezien hebben.
In de volgende zaal hing een schilderij van een man met een erectie waar een kaboutertje op danste en daarmee was de oorlog alweer opgelost uit mijn gedachten.

Mick Johan (1980) is schrijver, kunstenaar en drummer. Hij was de helft van kunstenaarsduo Miktor & Molf en de eerste hoofdredacteur van Vice in Nederland. Totemdier Arafat is zijn debuutroman, waarvan de filmrechten al zijn verkocht. Meteen na publicatie verhuisde hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Tokio.

Foto: Sam Durant, Japan Defeats Russia Empire, detail, 1905.