Zoeken
Overbodig
Eerlijk is eerlijk: er bestaan heel wat vervelender scheidingen. Van heel wat vervelender mannen. Ik heb een aardige ex. Ik kan er niets anders van maken. Hij haat me niet, heeft min of meer het beste met me voor. Hij wil maatjes met me blijven. “Tenminste als jij dat kúnt, hè?”

Overbodig

Gepubliceerd op 25 september, 2017 om 00:00, aangepast op

Kortom: hij is de redelijkheid zelve. De enige die dat niet is, ben ik. Maar dat was altijd al zo. Er verandert niets in de manier waarop je met elkaar omgaat.
“Hoezó wil jij alleen maatjes blijven als ík dat kan?!”
Toch zijn er dagen waarop het kinderachtig slecht met me gaat. Het zijn dagen waarin ik niets anders ben dan degene die aan de kant is gezet. Op die dagen bel ik mijn moeder.
“Ik ben overbodig, mama”, zeg ik. “Alles zou goed zijn, als ik er maar niet was.”
“Voor hem ben je overbodig,” zegt ze, “voor de rest van de wereld niet.”
“Ben ik voor hem écht overbodig, denk je?”
“Ja. Keer hem nou eens de rug toe.”
“We hebben deze week weer samen gegeten, mama,” zeg ik, “en bij het vuur gezeten in de tuin. Hij had een vuurtje gemaakt.”
“Waarom dóé je dat nou?”
“Ik heb hem ook gevraagd of hij naast me wilde liggen,” zeg ik. “Heel eventjes maar.”
“OMG.” Mijn moeder zucht.
“We hebben wel een hálf uur samen op het tapijt gelegen, mama.”
“Hij ligt alleen met jou op die mat omdat-ie je koest wil houden.”
“Niet omdat hij het wil, denk je?”
“Hij doet aardig tegen je,” zegt mijn moeder. “Meer doet-ie niet.”
“Nou, het voelt tóch goed.”
Mijn moeder zucht diep.
“Dit gesprek hebben we misschien al weleens gevoerd, hè?” zeg ik.
“We voeren dit gesprek al een jaar lang, lieverd. Steeds opnieuw. Exact hetzelfde gesprek.”
“Ik voel me echt beter als hij...”
“Jij wilt niet naast iemand liggen die jou niet wil, begrepen?”
“Ik wil niet overbodig zijn voor hem.”
“OMG. Beginnen we weer.”
“Sorry, mama, ik weet dat dat vreselijk is. Daarom bel ik mijn vrienden hier ook echt nooit over.”
“Ik hoor het allemaal heel graag aan, hoor,” zegt mijn moeder.
“Ja, want tóch blijf ik het gevoel hebben dat...”
“Zeg, wat ben ik blij dat je nu naar die mevrouw gaat! Wanneer moet je daar weer naartoe?”
“Waarom zou hij anders bij me…”
“Ik moet nu echt heel nodig naar de wc.” Mijn moeder hangt op.
 

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl.
Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw. 

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: