Scheiden is ook kapotmaken wat er nog wel is

Gepubliceerd op 2 oktober, 2017 om 00:00, aangepast op

“Laten we dan maar weer normaal doen”, zeg ik na een tijdje.
“Laten we de grap ervan blijven inzien”, zegt hij.
“Het is soms even zoeken hoe.”
We moeten tegenwoordig razendsnel van emotie kunnen schakelen.
We hebben ons eigen verdriet. Ons eigen scheidingsverhaal ook. We begrijpen elkaar daar niet in. Dat heeft in de afgelopen week voor wederzijdse boosheid gezorgd.
Afstand zou voor ons nu allebei het beste zijn. Om los te komen is het goed elkaar ten minste een half jaar niet te zien of te spreken. De deur helemaal dichtgooien, lijkt mij wel zo makkelijk.
Maar dat gaat in deze fase niet. We moeten doorpakken. We moeten allebei een nieuw huis zien te ritselen. In dezelfde buurt. We moeten daarover communiceren. Juist nu is het zaak dat wij de handen nog even in elkaar slaan.
We kunnen de deur nooit dichtsmijten. We hebben de meisjes. De zevenjarige vraagt al weken bezorgd of we Sinterklaasavond wel samen vieren.
“Natuurlijk doen we dat”, zeggen we altijd.
Maar het wordt steeds minder natuurlijk, als we eerlijk zijn.
We zijn inmiddels een jaar bezig onze relatie af te breken. We zijn er beiden niet heel vlot in, dat is gebleken, maar het gaat nu steeds meer de goede kant op. We snijden banden door. Onze oude levensstijl wordt stukje bij beetje vervangen door een nieuwe individuele levensstijl. Draden worden losgetrokken.
Scheiden is een zeer gewelddadig proces. Het is ook kapotmaken wat er nog wél is. Om het echt te kunnen doen, moet de afstand die je tot de ander voelt heel groot zijn. Anders gaat het gewoon niet.
Wat het proces zo ingewikkeld maakt, is dat we in de laatste afbraakfase zitten maar tegelijkertijd iets moeten opbouwen. We zullen een nieuwe omgangsvorm - het liefst een prettige - moeten vinden, terwijl de oude nog niet uit het systeem is verdwenen.
Zo zitten we keurig naast elkaar in het klaslokaal, tussen de andere ouders, te luisteren naar de mentor van onze blije brugpieper en zie ik daar toch ook de humor wel van in.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl.
Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.