Geen lego voor Samuel, maar ouderwetse apparaatjes die geluid maken

Gepubliceerd op 4 oktober, 2017 om 00:00, aangepast op

Samuel heeft zelfs geen knuffels. Nooit gehad. Nooit gewild. David had 'aap' en 'Bouter'. Aap had hij geërfd van zijn moeder, Bouter was de pop van David de Kabouter, waarvoor Bernique op een gegeven moment zelfs een nieuwe baard heeft gebreid, zo kaalgeplukt was die. Joshua ligt in een zee van knuffels. Het is een raadsel dat hij er zelf nog bij past.

Maar Samuel? Geen knuffels, nauwelijks speelgoed. Hij houdt niet eens van cadeautjes. Joshua mag meestal zijn pakjes openmaken. Het is bijna altijd een dvd, shirtjes, een pyjama. Hij helpt soms een handje met het openmaken van de presentjes, maar is verder nauwelijks geïnteresseerd.

Samuel is alleen grootaandeelhouder van Vtech, een speelgoedfabriek uit Limburg met een breed assortiment voor baby's en peuters. De heel moderne dingen hoeft hij niet of heeft hij nooit geprobeerd, zoals de Magische Eenhoorn, Wendy Walvis of Sander Sleepboot. Hij zweert al een jaar of tien bij het Brabbelbabbel-muziekstuurtje en de magische liedjesboeken. Het stuurtje heeft hij meestal bij zich als we een stuk wandelen. 'Tuut tuut, uit de weg', hoor je dan. Bij de liedjesboekjes heeft hij de gewoonte het boekje open te klappen, de tekst 'luister naar de liedjes' aan te horen en het boekje dan snel dicht te slaan, zodat je het liedje zelf nooit hoort, of alleen de eerste zin: 'Zagen, zagen...'

Joshua's klasgenoot Sam en diens broertje Noud hadden gehoord dat Samuel hun speelgoed misschien mooi zou vinden. Ze kwamen hun Karaoke Vriendje brengen, waarop ze zelf waren uitgekeken. Dat was lief. Ze waren onder de indruk van Samuel. Het was ook best vreemd voor ze. Een grotere jongen die vreemd opkijkt omdat twee kleinere jongens een kinderspeeltje komen brengen.

Samuel heeft een rieten kist vol apparaatjes, zoals wij zijn speeltjes noemen. Soms laat hij de spullen een halve dag onaangeroerd.

Maar dan komt bijvoorbeeld het moment dat wij eens iets willen zien op televisie, een voetbalwedstrijd of zo, en dat we zijn dvd zomaar afzetten. Dan staat hij op, loopt hij vrij demonstratief langs de televisie door naar zijn kist, om een of meer van zijn apparaatjes te pakken en de kamer te vullen met vrolijke geluidjes. En als een dvd hem opeens matig interesseert, grijpt hij multitaskend in de kist.

Het is jammer dat Samuel heel wat stuurtjes en liedjesboeken kapot heeft gemaakt, omdat ze soms uit zijn handen stuiteren en er een stuk plastic afbreekt. Samuel, verknocht als hij is aan het vertrouwde, heeft liever de oude modellen dan de moderne. Bernique heeft de voorraad al geregeld aangevuld door op Markplaats te speuren naar oud assortiment. U snapt het al: heeft u nog zo'n ouderwets, ongebruikt stuurtje of een magisch liedjesboek, gooi het niet weg. Ons eeuwige kind Samuel is een liefhebber.

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 40.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl