Generatie B in the USA
De ware oorsprong van al die kwetterende stemmen wordt me pas duidelijk wanneer van alle kanten joggers mij voorbijsteken die allemaal hun telefoon in hun hand houden en zonder filter alles eruit flappen via zo’n oortje met ingebouwde micro. Nooit begrepen wanneer men beslist heeft om de telefoon niet meer te gebruiken zoals het bedoeld was, namelijk met gebogen hoofd, toestel gedrukt tegen oor en fluisteren naar de persoon aan de andere kant van de onzichtbare lijn. Hier, in Austin Texas, is elk telefoongesprek een heuse mededeling aan de alle omstaanders, om dan misnoegd op te merken dat men geacht wordt niet mee te luisteren. Een eis even onmogelijk als mij te vragen een kwartier in deze straten rond te lopen en niet te beginnen zweten. Want godverdomme, het is hier drukkend warm. De hitte is misschien de reden waarom ik de enige voetganger lijk in deze stad, los van de bedelende daklozen en die halfnaakte joggers, en waarom de rest van de 800.000 inwoners vertoeven in alles met een airconditioning op volle toeren.
De reden voor mijn vlucht naar deze Amerikaanse stad is eigenlijk heuglijk nieuws, aangezien de reeks 'Generatie B' (gebaseerd op mijn debuut) met al haar zes afleveringen gescreend wordt op het filmfestival Fantastic Fest. Een ervaring die ik iedere scenarist toewens, om je eigen zinnen met Engelse ondertiteling op groot scherm te zien verschijnen en een zaal te horen lachen.
De rest van mijn vier dagen hier spendeer ik te voet, tegen beter weten in, om mijn levenslange affectie voor dit land af te toetsen met de werkelijke staat van deze Verenigde Staten. Want hoeveel tijd men ook heeft doorgebracht voor een televisiescherm en elke serie heeft bekeken, toch blijft het een cultuurschok om dit land van heel dichtbij te beleven. Met name de constante confrontatie van overvloed, niet the land of the free maar the land of the plenty. Er is gewoon teveel, overal teveel, te veel asfalt zodat elke straat een snelweg wordt met vijf rijvakken en men als voetganger telkens opnieuw bij een zebrapad op een knop toestemming moet vragen om te mogen oversteken, terwijl hallucinant grote auto’s heel mijn lijf doen trillen bij het voorbijrijden, SUV’s wiens vier mastodonten van wielen nauwelijks het gewicht van al dat metaal kunnen dragen. Te veel voedsel in een stad die zich heeft uitgeroepen tot de BBQ capital van het universum schijnbaar, waar de geur van gerookte vlees overal te ruiken valt en alles nog warmer doet voelen. Te veel enthousiasme waarbij zelfs het bestellen van een simpele koffie beantwoord wordt met kreet van awesome!, alsof ik als klant behandeld word als een vierjarige die net een puzzel heeft opgelost. Dit gevoel kan waarschijnlijk meer te maken hebben met mijn status als Brusselaar, waar de enige vriendelijke mensen van die engerds zijn met Free Hugs-plakkaten als onderdeel van hun opleiding als zakkenroller.
Maar naast alle clichés van te veel vlaggen en te veel adoratie voor veteranen voel ik hier in Austin een spanning tussen haar identiteit als progressieve universiteitsstad met boekhandels die ook toiletpapier met Trump zijn afbeelding verkopen en waar steeds nieuwe skyscrapers de lucht in gebouwd worden in opdracht van de aanwezige technologiebedrijven versus haar identiteit als hoofdstad van zeer conservatieve staat Texas met in het centrum van de stad het State Capitol-gebouw omringd door standbeelden van generaals die voor het behoud van slavernij hebben gevochten en een monument aan de ingang met de tien geboden erin gebeiteld. Dus afkomstig van Brussel, dankzij een reeks als 'Generatie B' over jong zijn in een oud continent, voelt het een heel klein beetje als thuiskomen, weliswaar met een gemene jetlag.
Schrijver, scenarist en komiek Joost Vandecasteele (1979) gelooft heilig in de kracht van mengvormen. Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij werd omgevormd tot televisiereeks 'Generatie B' door de bekroonde filmregisseur Pieter Van Hees. In Generatie B proberen twintigers menselijk te blijven in een onmenselijk grootstad, een plek met te weinig plaats, te weinig banen en soms te weinig zuurstof om te overleven. Ondertussen bereikt het generatieconflict veroorzaakt door babyboomers die hun eigen kinderen niks gunnen en alle luxe opeisen, een gewelddadige climax.
