Mijn ex vertelt vrienden dat ik de boel vertraag

Sinds onze breuk zijn zijn vrienden en familie gestopt met het liken van mijn stukjes op Facebook. In het begin vond ik dat pijnlijk. Nog voor wij écht twee partijen waren geworden, had de buitenwereld de scheiding al gemaakt. Inmiddels weet ik dat het erbij hoort.

Ik interpreteerde de specifieke like van de vriend als: ‘Dat werd tijd joh! Is het kwartje eindelijk ook bij jou gevallen!’ Ik moest de neiging weerstaan hem onmiddellijk een bericht te sturen om te zeggen dat ik al heel lang degene was die door wilde pakken, maar hij... ja hij!

Het afgelopen jaar heb ik al veel huizen bezichtigd. Ik vind dat kinderen te allen tijde zélf naar hun vader of moeder moeten kunnen wandelen of fietsen. Ze hebben recht op beide ouders. We moeten er alles aan doen om bij elkaar in de buurt terecht te komen.

Het woonprobleem is een puzzel waarmee ik, tot gekmakends toe, bezig ben. Ergens moeten de puzzelstukjes in elkaar vallen, ook al wordt elk betaalbaar appartement tot nu toe met een ton overboden.

Via verschillende kanalen was het me al duidelijk geworden dat ex in zijn kring het verhaal vertelt dat ik degene ben die niet opschiet, dat hij precies weet wat er zou moeten gebeuren, maar dat ik - de ex die niet wil scheiden - lekker thuiszit en de boel vertraag.

Terwijl ik in mijn kring dus exact het tegenovergestelde vertel. Ik klaag erover dat híj zo langzaam is, en sinds zijn aangekondigde scheiding nauwelijks actie onderneemt tot een volgende stap. Dat alles wat er gebeurt mijn initiatief is.

Het werd me door de like weer glashelder hoe zo’n mechanisme werkt, zeker als je dus twee partijen hebt. Het verhaal dat we - verongelijkt - aan onze eigen achterban vertellen, is onvolledig. Het onomstotelijke gelijk dat we zelf hebben, hebben we niet. Ook al vertellen we feiten! Het zijn enkel de feiten die passen binnen ons gekleurde perspectief. De waarheid ligt - verdorie - natuurlijk weer eens in het midden. Het is van belang die niet te willen achterhalen. Zo zit het met alle verhalen die ons verteld worden. Ze kloppen nooit.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl.
Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.