Zware jongen

Ik ben bij Anco’s gym, de kelder onder Anco’s woonruimte, waarin hij een sportzaaltje heeft ingericht voor iedereen die woont of werkt in de Biotoop. Onder leiding van Anco kun je hier spieren kweken. Sinds kort is mijn jongste zoon er vaak te vinden. Ook mijn man traint er. Hij liet eens een schijf van een halter op zijn voet vallen en kwam hinkend uit de kelder.
‘Twee kilo ijzer op mijn voet,’ jammerde mijn man.
‘Gelukkig was het geen twintig kilo.’ Anco sloeg troostend een arm om hem heen.
‘Kun je niet eens twee kilo tillen?’ Mijn jongste zoon grijnsde en gaf zijn vader plagend een stomp.

Mijn jongste zoon heeft voor zijn verjaardag een bokszak gevraagd. Anco heeft me geadviseerd, want ik weet niets van bokszakken. Het ding is afgeleverd met een vrachtwagen. Als verrassing zal Anco hem ophangen wanneer mijn zoon op school is. Hij heeft behalve een administratiekantoor namelijk ook een klussenbedrijf en – niet onbelangrijk – hij kan de zak tillen. Tot die tijd ligt het gevaarte onder de vuile was aan het voeteneind van ons bed.

Wanneer ik mijn voordeur uitstap, de hal van onze vleugel in, komt me aan het eind van de gang een massieve gestalte tegemoet. Zijn gezicht is vaag, hij zwaait met een knuppel. De man komt dichterbij, hij draagt een smoking en heeft een panty over zijn hoofd getrokken waardoor zijn gezicht is vervormd. Meer verbaasd dan bang blijf ik staan.
‘Ik ben het, hoor.’
Anco.
‘Kom je de bokszak ophangen?’
‘Nee, ik speel mee in een videoclip van Drico. Hij heeft een zware jongen nodig die met hem afrekent.’ Anco grinnikt. ‘Dus ik mag hem knock-out slaan.’
Drico is onze hiphopper. Hij produceert rapnummers en videoclips. Ik ga met Anco mee en zie die ochtend hoe hij tot twintig keer toe met de knuppel op Drico’s hoofd slaat. Hoe Drico de klap zogenaamd opvangt en met een zwaai naar achteren stuitert. De opnames zijn bij de achterdeur van Vleugel F, tegenover het Studiepunt voor huiswerkbegeleiding. Enkele leerlingen blijven aarzelend staan, zien dat het nep is en sloffen weer verder. Anco zwaait nog even met zijn knuppel naar ze, ze trekken hun mondhoeken op, zwaaien terug.

’s Middags hangt Anco de bokszak op. We praten over zijn drie kinderen, die ik goed ken. Ook vertelt hij over een Australische kungfugrootmeester, ‘The Machine’ genaamd, die zijn bokszak gevuld heeft met stoeptegels. In die van mijn zoon zitten textielsnippers, weet hij.
‘Zo, en nu ga ik die panty terugbrengen.’ Hij trekt een huidkleurige frommel uit zijn broekzak.
‘Van wie is die dan?’
‘Van de buurvrouw.’


Schrijfster Sabine van den Berg leeft met haar gezin in de grootste kunstenaarsgemeenschap van Noord-Nederland: De Biotoop in Haren. Op sabinevandenberg.com lees je haar Berichten uit de Biotoop.