Normaal

De afgelopen week had ik hevig verlangd naar een alziend oog, om eens van mijn gekleurde blik op de wereld verlost te zijn. Met dat alziende oog zou ik het plaatje eindelijk in z’n totaliteit kunnen aanschouwen. Dat zou enorm helpen.

Hierna vertelde de twaalfjarige dat in haar klas drie kwart van de ouders waren gescheiden. In eerste instantie deed me dat goed. We horen erbij, dacht ik. Het zou ook vreemd zijn geweest als we nog wel bij elkaar waren. Welke leuke, vlotte ouders zijn er tegenwoordig nog samen? En: deze kinderen zijn toch allemaal op het gymnasium terechtgekomen, wat maar weer bewijst dat de leerprestaties niet achteruit hoeven te hollen. Nee, wij zijn helemaal niet zo verkeerd bezig. Integendeel.

In tweede instantie dacht ik: ik hoop dat ze dit niet aan haar vader vertelt. Hij mag niet denken dat het normaler is om te scheiden dan om bij elkaar te blijven. Dat de kinderen er niet onder lijden. Dat het cool is zelfs. Want iederéén doet het.

In derde instantie stelde ik razendsnel mijn beeld bij van de voorbije ouderavond. Had ik me daar twee uur lang lichtjes zitten schamen, in de veronderstelling dat wij de enige sukkelaars waren, nu bleek dat we door allemaal nepstellen waren omringd.

“Zo hoort het niet, hè mama?” zei de twaalfjarige.
“Nee,” zei ik meteen en deed mijn armen over elkaar.
Ze vertelde dat de meeste ouders al uit elkaar waren gegaan toen hun kinderen nog maar twee of drie jaar waren, en dat ze dat zo zielig vond voor haar klasgenoten.
“Waarom?”
“Zij weten helemaal niet eens wat het is om een gezin te hebben. Ik heb dat tenminste nog wel meegemaakt,” zei ze. “Ik herinner me hoe het was.”
“Zo hoort het absoluut niet te gaan,” zei ik. “Als je dat maar onthoudt.”
“Het is nu eenmaal zo, mama,” zei de twaalfjarige. “Wat wou je anders? Een volksopstand beginnen soms?”
Ik geloof dat dat inderdaad is wat ik zou willen. Want: is iedereen nou gek geworden? Waar zijn we helemaal mee bezig?

De tweede filosofische vraag die mijn dochter verzon, was: “Wat maakt liefde liefde?”
“Ook een goeie,” zei ik en zette de aardappels op.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op elkegeurts.nl.
Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.