Zoeken
Bonusminuten
Het was de mooiste zomerdag waartoe een herfst in staat was in die tijd, en ik liep in een pittig tempo over de kade langs het water waarin de zon vrolijk haar vlammen wierp. Hetvolgende moment lag ik in een ziekenhuisbed en ik kon me niet bewegen. Je weet, ik ben altijd een onrustige ziel geweest, iemand die elke seconde van de dag wilde voelen dat hij leefde tot ik gek werd van mezelf maar nu was het zo stil in mij.

Bonusminuten

Gepubliceerd op 20 oktober, 2017 om 00:00, aangepast op

Ik weet weet nog: toen ik er voor het eerst over las, was ik meteen gefascineerd. Ik heb er zelfs nog een column aan gewijd, voor de radio, waarin ik heb beweerd dat het goed nieuws was voor moordenaars. Immers tot dan was het begaan van een moord naar verluidt voor de dader meestal een teleurstellende ervaring geweest. Het verlangen dat aan de basis van moord lag, was immers dat je wilde dat het slachtoffer wist dat je hem gepakt had. Maar ja, zo was de aanname, dat kon niet – want het slachtoffer was dood, die wist van niks. De Nederlandse filosoof Coen Simon had daarover geschreven: in het geval van moord is de dood het ondoordachte gevolg van het verlangen van de moordenaar om iemand werkelijk te raken. Heel mooi geformuleerd maar, zo bleek: daar was dus niks van waar. Na het fatale schot had de dader nog alle tijd om zich bij zijn slachtoffer kenbaar te maken – en dat werd nog een hele hype, zoals we allemaal nu weten.

Ik heb me vaak ingebeeld hoe het bij mij zou gaan, in mijn tien tot vijftien bonusminuten. Ik hoopte op de meest wonderlijke visoenen, of lieve woorden van geliefden die zich om mij heen verzameld hadden, ik had gedacht misschien van de gelegenheid te kunnen profiteren om te ontsnappen naar een andere dimensie, ergens in de eeuwigheid, en van daaruit toe te kijken hoe het mijn meisjes in het aardse leven zou vergaan – dat was altijd mijn grootste onmogelijke verlangen geweest. Maar ik zag en hoorde slechts wat de meeste mensen horen en zien nadat ze overleden zijn, namelijk een man in een witte jas naast mijn bed die zei: ‘Het spijt me maar hij heeft het niet gered.’ Kortom, op papier leek allemaal heel wat maar het is dus met die dood zoals met de meeste dingen in het leven: de enige manier waarop je het een beetje mee kan laten vallen, is door er van tevoren niet te veel van te verwachten.  

Van 16 tot en met 20 oktober doet Ivo Victoria net na het nieuws van 1 uur bij VPRO's Nooit Meer Slapen op NPO Radio 1 een verlate dagsluiting. Dit is deel 4, naar aanleiding van dit artikel in The Independent, waarin wordt gesteld dat het bewustzijn van stervende mensen mogelijk nog kort doorwerkt na het moment van overlijden. 

Auteurs
Auteur: Ivo Victoria

Ivo Victoria (Antwerpen, 1971) publiceerde vijf romans, waarvan meest recent Alles is OKÉ. Daarnaast schrijft hij columns en verhalen voor diverse tijdschriften en kranten.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: