Eens over iets anders schrijven dan mijn scheiding bleek makkelijker gezegd dan gedaan

Daar zei hij wat. Ik merkte dat ik het zelf ook enorm beu was. Het schrijven niet. Het scheiden wel. Ik zou het graag over iets anders hebben, maar deze week zaten ex en ik ’s ochtends bij de makelaar om te praten over het hoe en wat van de verkoop van ons huis, en ontving ik ’s middags per mail het echtscheidingsconvenant.

Zodra ik de woorden ‘duurzaam ontwricht’, ‘ontbonden’ en ‘rechtbank’ las, begon mijn hele lichaam te trillen en greep ik naar de sigaretten. Want helaas, ik had zaterdag tóch weer een pakje gekocht omdat ik, tijdens het lesgeven - ik was net heerlijk bezig met het belang van literatuur - een appje ontving waarin stond dat onze gezamenlijke vrienden met hun kinderen die avond bij ex zouden gaan eten. Dat was voor mij genoeg.

Buitensluiten

Beste mensen, ik weet heel goed dat onze vrienden nergens om gevraagd hebben, dat niemand mij per se wil buitensluiten, dat dit erbij hoort, maar tussen weten en voelen zit een wereld van verschil.

Ik wil het intussen echt weleens over mijn leuke, nieuwe leven hebben, maar gisteren nog zaten we bij de kinderbehartiger om over het ouderschapsplan te praten. Een dichtgetimmerd plan waarin het leven van de meisjes van dag tot dag - van uur tot uur soms zelfs - wordt verdeeld tussen mij en hun vader. Zo’n plan toont vooral haarscherp wie het meest de dupe is van deze exercitie.

Eén te veel

Elk woord dat erin staat, is er voor mij één te veel en beschamend voor de kinderen. Het leest als een belediging aan het adres van ieder weldenkend mens. Maar daarom is het nu juist door de overheid verplicht gesteld. Omdat er in dit soort situaties kennelijk te weinig weldenkende mensen waren. En dit plan zou de kleintjes tegen hun dwaze ouders moeten beschermen?

Ik bedenk nu dat ik het tegen het eind van mijn zwangerschappen ook zo vreselijk beu was. En als de mensen zeiden dat het kind dan binnenkort echt zou komen, duurde het meestal nog heel, heel erg lang. De grens van iets echt totaal beu zijn, ligt altijd verder dan je voor mogelijk houdt. Maar op een dag, je verwachtte het al niet meer, was het kind er dan en bleek het nieuwe leven ineens in volle gang.

Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op haar elkegeurts.nl.
Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.

Deze column verscheen eerder in Trouw.