Sterven

Als kind kwam de mogelijke toekomstige dood van mijn oma soms ter sprake. Ik vond het toen inderdaad een ingewikkeld idee. Tegenwoordig lijkt haar einde erg dichtbij. Ze valt steeds vaker en bezeert zich dan. Haar eetlust en levenslust verdwijnen gestaag.
    Altijd als ik haar bezoek na een valpartij, zegt ze lachend: ‘Ik ben een gevallen vrouw.’
    En ook: ‘Hier zit een laag-bij-de-gronds mens.’
    Ik lach en knik dan instemmend.

Schrijver Rodaan Al Galidi zei eens over Nederlandse schrijvers: “Zodra ze hun eerste roman geschreven hebben, stoppen ze met leven en beginnen hun ego op te pompen. De ervaringen waarop ze kunnen bogen, zijn: bier drinken, de dood van de hond, de begrafenis van oma.”
    Ik wil Galidi serieus nemen. Dus dit lijkt me een goede gelegenheid om de tijd en het sentiment voor te blijven. Ik zal dus nu alvast over mijn oma schrijven:

Liefste oma, een laag-bij-de-gronds mens kan niet zo diep vallen. Jij leerde me dat je als slachtoffer van een gelukkige jeugd, de diepte aan het oppervlak moet zoeken.

Je zult nog even blijven leven, misschien steeds minder als mens en meer als hond. Maar met huisdieren is het goed oefenen. 
 

Van 24 tot en met 28 oktober doet Jonah Falke net na het nieuws van 1 uur bij VPRO's Nooit Meer Slapen op NPO Radio 1 een verlate dagsluiting over de dag die was. Dit is deel 1, naar aanleiding van dit artikel in nrc.next over het bespreken van de dood met kinderen.

Afbeelding: Jonah Falke - 'Untitled' - 80 x 100 cm