Wat een heerlijk ongecompliceerd ventje is hij toch

Gepubliceerd op 25 oktober, 2017 om 00:00, aangepast op

Samuel heeft geen woorden. Hij heeft geen woorden nodig. Minuutje genieten. Ik kijk naar het filmpje in de kleedkamer van Terrasvogels, vlak na onze zaterdagse wedstrijd, waarin ik een nogal puberaal verbaal ruzietje heb uitgevochten met onze spits. Geestdodende drift. De aanvoerder vraagt zich tijdens de rust af waarom mannen van rond de 50 zo doen. Ja, dat vraag ik me ook af, net zoals ik me een dag later afvraag waarom Max Verstappen een jurylid in de Formule I in zijn emotie een mongool noemt, waarna de volgzame schapen in de studio van Ziggo hartelijk lachen. Prachtig toch, dat hun god mongool durft te zeggen tegen een jurylid.

Nog een keer kijk ik naar het filmpje. Al die stukjes in de krant over Samuel, over zijn lessen traplopen, de muziektherapie, over bureaucratie of zindelijkheid, over op te lossen en opgeloste problemen, al die stukjes leiden af van de kern: want hoe moeilijk het soms ook is met hem, wat een heerlijk ongecompliceerd ventje is hij toch. Zo stoer, zo stoïcijns op zijn manier. Zo woordeloos lief.

Weer moest hij naar het ziekenhuis vorige week, voor zijn scoliose, de vergroeiing van de rug. Ja, de hoek is gegroeid van 35 procent naar 44 procent en dat in een half jaar. Dat vinden wij onrustbarend veel, maar dokter Stadhouder zegt dat ze een operatie nog niet nodig acht. Gelukkig. Een eventuele ingreep is pas zinvol als hij is uitgegroeid.

Hij staat ook een beetje scheef. Als je bij het aankleden langs zijn rug glijdt met je hand, voel je als het ware de kromming. Hij schiet makkelijker in zijn rechtermouw dan in zijn linker. Maar niets krijgt hem eronder. Hij is bijna altijd vrolijk, vragend om gezellige aandacht, al zou hij die hoge zangtoon op zaterdag- en zondagochtend van ons best een uurtje later mogen inzetten.

Dit weekeinde had hij een Budgie-tic. Budgie is een tekenfilm over een kleine helikopter. Wij vinden het een fijne dvd, al is het maar omdat die oneindig duurt en we een hele tijd niets anders hoeven op te zetten. Het nadeel is dat het liedje van Budgie gekmakend is, terwijl het telkens twee keer kort achter elkaar speelt. Eerst als het oude filmpje is afgelopen, vervolgens als het nieuwe begint. Samuel glimt helemaal bij het liedje en vraagt ons telkens opnieuw ten dans of om mee te zingen.

Alleen al dat gezicht, zo zonder remmingen, zo zonder bijbedoeling; dat is meer dan een minuutje genieten.

'It's only words, and words are all I have, to take your heart away', zingt de man in het winkelcentrum, als ode aan de Bee Gees. Samuel kan het zonder woorden, harten stelen.

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 43.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl

Begin november verschijnt bij Lebowski Willems columnbundel Samuel, kroniek van een ongewoon gezin.