Pedaalemmer

Want ook vandaag, tijdens het maken van de bordesfoto op Paleis Noordeinde, kon ik de gedachte niet onderdrukken dat het lichaam vaak niet meer is dan één grote stankafsluiting. Oftewel: een pedaalemmer. Wat je wil.
    Het wemelt in het lichaam eveneens van de sappen en verrotting. Alles wat erin gaat moet er ooit weer uit. Die gedachte is soms zo hardnekkig dat het lastig is om gesprekken met mensen te voeren.
    Ook naar de televisie kon ik amper kijken. De koning maakte namelijk steeds een hupsje, alsof hij erg nodig moest plassen. Ik zette de televisie uit en nam een koude douche.

Onder de douche dacht ik aan een meisje. Dat meisje zweette erg veel en wilde botox in haar oksels laten spuiten om het zweten tegen te gaan.
    Ze zei: ‘Ik wil niet dat andere mensen mij kunnen ruiken.’
    Ik zette de douche uit en voelde me wat beter.

In de avond zag ik mijn geliefde. Ze rook eigenlijk nergens naar. Ik vertelde haar over de pedaalemmer, het stinken, en de meisjes in Wenen.
    Ze zei: ‘Ach, wat ben jij toch kinderachtig.’
    Terwijl ze sprak zag ik niet meer dan een pratend skelet voor me. Ik pakte haar hand vast die koud aanvoelde. Ze lachte naar me en rook ineens erg lekker. 

Van 24 tot en met 28 oktober doet Jonah Falke net na het nieuws van 1 uur bij VPRO's Nooit Meer Slapen op NPO Radio 1 een verlate dagsluiting over de dag die was. Dit is deel 4, over het hupsje van de koning.