Dankbaar zijn voor alle ellende? Het sluipt er ook in bij mij
Ik kon de mensen niet uitstaan die zeiden dat ze dankbaar waren voor de ellende die hun was overkomen. Dat ze er een completer mens van waren geworden. Hoe groter hun ellende, hoe dankbaarder ze ervoor waren. Tot ze uiteindelijk zelfs beweerden dat ze het nooit hadden willen missen. Ook als ze mochten kiezen, zouden ze willen dat het hen allemaal wéér overkwam.
Nou, dat leek mij gewoon heel erg ziekelijk. Een ernstige vorm van zelfkastijding waarvoor ik ze therapie aanraadde. Ook zij waren het waard!
Verkapte zelfhaat
Die dankbaarheid moest allemaal verkapte zelfhaat zijn. Want waarom zou je vrijwillig kiézen voor een leven met een afgezet been? Terwijl op twee benen staan zoveel praktischer is, fijner en vrijer. Wie weet waar je nog allemaal naartoe zou zijn getrippeld als je dat verdomde been helemaal niet was kwijtgeraakt.
Dankbaarheid, m’n reet.
Ik wil hiermee niet zeggen dat het me beter lijkt om aanhoudend te klagen over het been dat verloren ging. Ik pleit denk ik voor wat meer neutraliteit.
“Ik ben een heel dankbaar mens.” Ik gruwelde van het glimlachje dat op de lippen van elke dankbare bestorven lag.
“Dat is mooi.”
“Dank je”, zeiden ze natuurlijk.
Puur hypothetisch
Het hele punt was dat het allemaal puur hypothetisch was. Ze konden van alles zeggen. Ze hadden het namelijk niet voor het kiezen én ze zouden het leven ook niet nog eens overdoen.
Maar onlangs, terwijl ik het dankwoord voor mijn boek schreef, is het er plotseling ook bij mij ingeslopen. Dat dankbare.
Voor alles wat er gebeurt. Voor de mensen die me omringen vooral. Het wordt almaar erger. De tranen schieten nu zelfs in mijn ogen als ik aan die twee makelaartjes denk die zo hun best doen om een huis voor ons te zoeken, en aan de mediator die de cijfers zo keurig op een rijtje heeft gezet, de kinderbehartiger die met ons en onze meisjes wil praten en aan mijn moeder die de telefoon naast haar bed legt. Vrienden. Buren. Lezers. Op dit moment zeg ik nog net niet dat ik de scheiding over zou doen, als ik de keuze had. Maar ik had die kwarteeuw samen ook niet willen missen.
En ik voel me al wel een completer mens, met al die dankbaarheid erbij. En de rest.
Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO Gids en verschijnen dagelijks columns op elkegeurts.nl.
Ik nog wel van jou verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.
Deze column verscheen eerder in Trouw.
