Samuels boek is verschenen: heerlijk voor even, al die belangstelling en de stroom van lieve berichten

Gepubliceerd op 8 november, 2017 om 00:00, aangepast op

Sommige meervoudig beperkte kinderen scharen zich rond het orgel en wippen van de linker- naar de rechtervoet. Zij die in de rolstoel zitten, luisteren rustig naar de deuntjes, sommigen met gesloten ogen. Vredig, geïnteresseerd.

Zo'n boekpresentatie is sowieso een glijvlucht van emoties, van een traan tot de ultieme vorm van gezelligheid. Hé, daar is Yvonne, jarenlang begeleider op de bus met Samuel. Ze is met pensioen en geniet van het weerzien. Ze is verbaasd hoe de kinderen zijn gegroeid. Samuel is net zo groot als zijzelf, iets groter zelfs.

De eerste exemplaren worden uitgereikt aan ouders die door de jaren heen een kind verloren, kinderen die bij Samuel in de groep zaten. De ouders deden hun verhaal in een van de columns. Ze toonden zich sterk en dragen de herinneringen in hun hart.

Ik signeer boeken. Samuel waakt over mijn werk, zittend. Hij kijkt onophoudelijk, alsof hij controleert of het een beetje opschiet. Zijn kin wijst dan wat omhoog, typerend voor hem. Zijn blik is streng, tegen het arrogante aan. Mede dankzij de Volkskrant doen we een ruime donatie aan Rozemarijn, dat spaart voor een speciale fiets met een rolstoel. Wat zijn ze voorbeeldig stil, de kinderen, ook tijdens het voorlezen. Alsof ze begrijpen dat lezen makkelijker is bij stilte, alsof ze alles begrijpen.

Samuel, kroniek van een ongewoon gezin is dus verschenen en dat zullen we weten ook. Het is heerlijk voor even, al die belangstelling en de stroom van lieve berichten. Het was best een zenuwentoestand bij De Wereld Draait Door, vorige week, waarin we als gezin mochten aanzitten. We hebben genoten.

Bernique liet haar twijfels over een optreden op televisie achter zich en zat daar rustig en beslist aan tafel, als oersterke moeder, alsof ze nooit iets anders doet dan spreken voor tv. Wat is ze toch van een pure schoonheid, in elk opzicht.

We barstten van trots, ook op onze andere zoons. David vertelde met onderkoelde humor over het soms knellende autisme van zijn broer, en Joshua over diens ontluikende bekendheid. Ook grappig was het filmpje dat oppas Marco stuurde. Hij was thuis bij Samuel, want het leek ons niet verstandig om hem mee te nemen, vanwege opstapjes in de studio, zijn geluiden en mogelijk andere ontregelende streken. Bovendien praat Samuel niet, waarmee zijn wijze van communicatie indruist tegen het wezen van een praatprogramma. Hij was toch aanwezig, op foto's en eerder bij ons thuis opgenomen beelden.

Het is een kort filmpje. Samuel staat voor de tv als Marco hem filmt. Hij stoot harde geluiden uit van opwinding en herkenning. Hij tikt met zijn rechter wijsvinger op de hoofden van David en Joshua, en later op die van mama en papa. Het is alsof hij ons uit de tv wil toveren.

Willem Vissers (1964) schrijft wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Zijn kroniek verschijnt iedere woensdag op het Lebowski Blog. Dit is deel 45.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl

Op 3 november verscheen bij Lebowski Willems columnbundel Samuel, kroniek van een ongewoon gezin.