Wat is er precies zo gevaarlijk aan openhartigheid? (Je gaat er in elk geval niet dood aan)

“Ze kent me natúúrlijk niet”, zei ik iets te snel. Alsof het een schande zou zijn me wel te kennen. Want natuurlijk ken je me ook wel als je deze columns leest. Nou én? Het lijkt er soms op alsof dat uit den boze is. We moeten ons in het leven vooral niet laten kennen, dat heb ik zelf ook lang gedacht. Want anders…ja, wat anders? Wat gebeurt er als we ons laten kennen?

Te vergaande openhartigheid 

De journaliste voegde eraan toe dat haar vriendin mij soms tegen mezelf wilde beschermen. Vanwege te vergaande openhartigheid.

Het was natuurlijk lief van die vriendin dat ze het gevoel had mij te moeten beschermen. Maar nodig is het zeker niet. Integendeel, denk ik nu. We zouden ons minder moeten beschermen tegen onszelf en tegen de buitenwereld. We kunnen pas echt iets delen als we de schermen laten zakken.

Ik vraag me af wat er nou eigenlijk precies zo gevaarlijk kan zijn aan openhartigheid? Je gaat er in elk geval niet dood aan.

Lukraak 

Op deze plek ben ik open over hetgeen ik wil vertellen. Het is een misverstand te denken dat iemand die openhartig is, ook álles maar lukraak vertelt.

De afgelopen dagen heb ik met veel verschillende mensen die ik helemaal niet kende gesprekken gevoerd over mijn roman en mijn voorbije huwelijk. Iedereen had zelf ook een ervaring met verlies. Hoe openhartiger het gesprek daarover, hoe interessanter het werd. Eén journalist vertelde me dat hij degene was die bij zijn vrouw was weggegaan. Hij sprak over de onoverkomelijkheid van zijn besluit en over het schuldgevoel dat nog altijd knaagde. Dit gesprek maakte dat ik weer even anders naar mijn eigen leven keek. We stelden ons allebei kwetsbaar op. Twee onbekenden ontmoetten elkaar. Wat is er mooier?

Ik ben bang dat ik er mijn hele leven mee bezig ben geweest mij maar niet te laten kennen. Geen gevoel te tonen. In hemelsnaam maar niet ‘zwak’ over te komen. Want als de mensen je echt kennen, pakken ze je. Als ze weten wie je bent, laten ze je vallen. Ik denk nu dat eerder het omgekeerde het geval is. Trouwens: weten we zelf wel wie we echt zijn? Het leven is te kort om onszelf niet te leren/laten kennen.

Lieve groetjes terug!

Ik nog wel van jou is nu overal verkrijgbaar. 
Deze column verscheen eerder in Trouw.