Mammoethart

Ineens zwaaide de deur open en marcheerde er een kerstman naar binnen. Er slofte een oude hond achter hem aan. ‘Hoi, ik ben Cor.’ Zijn stem klonk onverschrokken. De man stak zijn hand uit. ‘Kom jij hier wonen?’

‘Ja,’ zei ik en schudde zijn knuist.

Cor wees naar de halve muur. ‘Die moet zeker weg?’

De hond was de ruimte ingelopen en snuffelde rond. Ik knikte en Cor liep naar de muur. Hij draaide zijn schouder in, en voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, ramde Cor met zijn volle gewicht tegen de muur. De muur wankelde en begon met vallen.

‘Je hond!’ schreeuwde ik. Vlak voor de muur met een enorme dreun in brokken uiteenviel, sleurde Cor de hond opzij. Hij klopte het dier op zijn flank en zei: ‘Dat beest heeft niks in de gaten, ze is stokdoof.’

Zo was mijn eerste kennismaking met Cor, het hoofd van de technische dienst. In de weken daarna raadpleegde ik hem steeds voor ik iets veranderde aan de elektrische bedrading, of een van de vele buizen. Een keer kwam ik Cor tegen en herkende ik hem pas op het laatst. Zijn witte, krullende hoofdhaar en baard waren verdwenen, voor het eerst zag ik de huid die eronder verborgen had gezeten. Ik gaapte hem aan.

‘Ja, wat is er nou?’ zei hij quasi beledigd, maar zijn ogen lachten.

In diezelfde periode werd er via onze interne Facebookgroep een keuken aangeboden. Gratis af te halen in Haren. Mijn zoon had het bericht gezien en mij er op gewezen. Enthousiast wilde ik de foto even later aan mijn man tonen, maar helaas, de keuken was al weg.

De volgende dag kwam ik Cor tegen. ‘Hee, ik heb iets moois voor je,’ zei hij. Hij pakte zijn mobieltje en toverde de oproep voor de gratis keuken tevoorschijn. ‘Die kun jij goed gebruiken.’

Nu, twee jaar later, bezoek ik Cor weleens in zijn huisje. Hij woont niet in De Biotoop, maar in het voormalige entreegebouwtje van De Hortus. De ingang is tegenwoordig aan de andere kant. Vroeger stelde dit een soort pagode voor, als verwijzing naar de Chinese tuin, maar het huisje was zo verrot dat Cor vrijwel alles heeft vervangen. Alleen de vorm van het dak verwijst nog naar de Chinese bouwstijl. Het is me nog nooit gelukt om zonder lege handen bij Cor te vertrekken, ook deze week ging ik naar huis met een tas vol houten kleerhangers.

Pasgeleden hoorde ik Cors collega over hem praten.

‘In het begin schrik je wel eens,’ zei hij, ‘maar als je hem eenmaal kent, ontdek je dat hij een mammoethart heeft. En zelfs zo’n hart is niet groot genoeg voor hem.’

Schrijfster Sabine van den Berg leeft met haar gezin in de grootste kunstenaarsgemeenschap van Noord-Nederland: De Biotoop te Haren. Zien Horen Zwijgen, de trilogie van Sabine van den Berg, verscheen begin september bij Lebowski Publishers.

Tekst & illustratie: Sabine van den Berg